Με βαθιά θλίψη αποχαιρετήσαμε σήμερα οι έχοντες την επίγνωση της Ελληνικότητος έναν από τους τελευταίους ηγέτες του Ελληνισμού, τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Και τον αποχαιρετήσαμε με αληθινή συγκίνηση γιατί πραγματικά θα λείψει από τους αγώνες των επόμενων χρόνων που κατά πάσα πιθανότητα θα αποτελέσουν και το κλειδί για την διασφάλιση ή όχι της συνέχειας της πολιτιστικής παρουσίας του Ελληνισμού στην Κύπρο. Με αληθινή συγκίνηση και για έναν ακόμη λόγο: γιατί τόσο στο ιδεολογικοπολιτικό όσο και στο συναισθηματικό επίπεδο της ζωής, μάς επηρέασαν οι λόγοι του Βάσου Λυσσαρίδη αλλά και της κόρης του αείμνηστου ηγέτη Αναστασίας Παπαδοπούλου.
Με τον επικήδειό του, ο Βάσος Λυσσαρίδης κατάφερε και πάλι να ενεργοποιήσει το ένστικτο της εθνικής συνείδησης στους παρόντες, κάτι που καλό θα ήταν να αποτελέσει παράδειγμα για τους εξ Ελλάδος παρόντες στην εξόδιο ακολουθία πολιτικούς και δή τον πρωθυπουργό, οι οποίοι διαχειρίζονται το θλιβερό, καταρρέον υπόλειμμα της πάλαι ποτέ Ελληνικής ιδιοπροσωπίας, το κακέκτυπον και μεταπρατικό αθηναϊκό κρατίδιο και που τούς δίνεται η τελευταία ίσως ευκαιρία να προσπαθήσουν για μία νέα πορεία. Και για να πετύχουν, πρέπει να ξαναπιστέψουν στην δική μας ιδιοπροσωπία, στην ελληνικότητα χωρίς ιδεολογικές ταμπέλες και -ισμους (εθνικισμούς, κομμουνισμούς, κομματισμούς, λαϊκισμούς και άλλα συναφή έξωθεν εισαγόμενα παρα-προϊόντα λοβοτομής), κι έτσι να προσπαθήσουν αληθινά και να διακινδυνεύσουν είτε να χάσουν τους θώκους τους, είτε να αποδείξουν στη συλλογική μνήμη ότι τούς άξιζαν οι θώκοι αυτοί.
Αποδείχτηκε λοιπόν για άλλη μια φορά σήμερα το Σεφερικό ότι στην Κύπρο «το θαύμα λειτουργεί ακόμη». Η Ελληνικότητα διασώζεται στην ψυχή του λαού μας, ασχέτως και της δικής του παρακμής. Τα λόγια και οι πράξεις του Τάσσου Παπαδόπουλου σ’ όλη του την διαχρονική πορεία κατέδειξαν το τεράστιο εθνικό και ηθικό του ανάστημα. Με σταθερή πίστη στις αξίες αυτές, ο Τάσσος Παπαδόπουλος υπήρξε τολμηρός και πρόθυμος για θυσίες, σε βαθμό που και όσοι τον στήριξαν πιθανόν να μην περίμεναν.
Παραδείγματος χάριν, ο γράφων από μικρή ηλικία απέκτησε βαθειά εθνική συνείδηση, αντιλαμβανόμενος αργότερα το αληθές της νόημα στη ζωή τού κάθε ανθρώπου, και της ισορροπίας που πρέπει να κρατούμε μεταξύ των αρχών, παραδόσεων και ηθών μας και του σεβασμού μας προς τα αντίστοιχα των άλλων λαών. Και αυτό επιτυγχάνεται με ευλαβική πίστη μόνον στον ανθρωπισμό, και όχι σε άλλους -ισμούς. Έτσι, με κέντρο τον άνθρωπο, πάντα πίστευα ότι πρέπει να κρίνουμε τους πάντες ως άτομα, βάσει των λόγων αλλά και των πράξεών τους κι έτσι έδινα, δίνω και θα δίνω πίστη σε όσους πληρούν κατά την προσωπική μου γνώμη τις βασικές αυτές αρχές σε οποιονδήποτε τομέα της ζωής, και εν προκειμένω στην πολιτική.
Στα εφηβικά μου λοιπόν χρόνια, όταν πλέον η απλή πληροφόρηση για τα πολιτικά πράγματα άρχισε να μετατρέπεται σε πρωτογενή πολιτική σκέψη, πίστεψα ότι ο τότε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματός του Τάσσος Παπαδόπουλος πληρούσε τα όσα προανέφερα. Εκ των υστέρων, και από όσα πέρασαν μέσα σε αυτήν την δεκαετία που μεσολάβησε έκτοτε, συμπεραίνω ότι δεν ήταν μόνον η σωστή του στάση, η οξυδέρκεια, η προνοητικότητα και οι άλλες αρετές του που με «τράβηξαν» κοντά του: ήταν η αληθινότητά του, η συμμετοχή του ψυχή τε και σώματι στο πολιτικό του έργο. Μόνον τότε αξίζει ένας πολιτικός: όταν σε πείθει ότι συν-μετέχει στα όσα διακηρύττει, όταν συν-αισθάνεται με τον πολίτη τα διαδραματιζόμενα. Έτσι, από τότε πίστεψα ότι ο άνθρωπος αυτός θα έπρεπε να αναδειχθεί σε Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Μετά το ηρωικό ΟΧΙ του 1940, και τον αντικατοχικό αγώνα που ακολούθησε την Γερμανική-Ιταλική-Βουλγαρική τριπλή κατοχή, δυστυχώς οι Έλληνες δεν είχαν την τύχη να νιώθουν εθνικώς αξιοπρεπείς: εμφύλιος και χούντα στιγμάτισαν το έθνος μας και έθεσαν τα θεμέλια για την πλήρη κατάρρευση των ιδεολογιών (με το κυριολεκτικό τους περιεχόμενο) που ακολούθησε την λεγόμενη «μεταπολίτευση». Και δυστυχώς, η Χούντα των Ανοήτων, γελοιοποίησε κάθε τι που άγγιξε, θέτοντας τα θεμέλια για την αμφισβήτηση της ορθής εθνικής πεποίθησης και συνεπώς θεμέλια και για τα όσα διαδραματίζονται στην Ελλάδα έκτοτε, που επέτειναν την διάλυση της συνοχής του έθνους μας.
Και ήρθε η μεγάλη στιγμή, η 7η Απριλίου 2004. Η μέρα που ξανάδωσε ελπίδα ότι παρά το Γιανναρικό «Finis Graeciae» και τις Μαλεβίτσιες προειδοποιήσεις, που ισχύουν στο ακέραιο, έχουμε ακόμη αμυδρές ελπίδες αναγέννησης. Ήταν η πρώτη μέρα στην μέχρι τότε 21ετη ζωή μου που ένιωσα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ περήφανος για το έθνος μου. Διότι, όσον και αν είναι πολύ ολίγοι οι έχοντες την επίγνωση της Ελληνικότητος στις μέρες μας, αρκεί κι αυτός ο ΕΝΑΣ, και δή όταν ηγείται, για να περισώσει το μέχρι πριν κινδυνεύον, την αξιοπρέπειά μας. Και τότε μόνον ο πολιτικός κερδίζει την ψυχή του πολίτη και σε προσωπικό επίπεδο, επιβεβαιώνοντας την εμπιστοσύνη που τού δείξαμε -όσοι το πράξαμε- το 2003 και αργότερα το 2008.
Παρακολουθώντας προσεκτικά την μέχρι τότε διαπραγματευτική διαδικασία, και συνειδητοποιώντας στα τέλη Μαρτίου την μεγάλη παγίδα που μεθοδικά και από έτη πολλά μάς έστηναν, και αντιλαμβανόμενος την γεωμετρική αύξηση του βάρους, μέσα από πιέσεις, απειλές και τα συναφή έως τις 07/04/2004 δεν μπορούσε παρά να είμαι πεπεισμένος για την αληθινότητα της συναισθηματικής φόρτισης του Προέδρου, και παράλληλα να νιώσω πολύ, μα πολύ βαθιά μέσα μου το πόσο ορθή και δικαιωμένη ήταν πια η προτίμησή μου στον Τάσσο Παπαδόπουλο. Όπως το ανέφερε στον σπουδαίο και ποιητικό επικήδειό του σήμερα ο Βάσος Λυσσαρίδης: «… με έντονα φορτισμένη λυγμική φωνή, με τη συναίσθηση ότι στεκόσουν ανένδοτος προασπιστής των δικαιωμάτων του λαού μας και θεματοφύλακας της ιστορίας μας. Ο συναισθηματισμός ταιριάζει στον ειλικρινή. Στέρεες οι εθνικές ρίζες με τις πολυχιλιόχρονες ελληνικές παραδόσεις. Στέρεη η προσωπική ιστορία. Προδιαγεγραμμένη, σχεδόν νομοτελειακή η πορεία σου». Με τη συγκίνησή του εκείνη την ημέρα, ο Τάσσος Παπαδόπουλος κέρδισε την ψυχή και το πνεύμα μας εσαεί.
Μπορεί οι δήθεν γραμματιζούμενοι και μορφωμένοι των άστεων να αναλίσκονταν μετά σε ηλίθιες και ανούσιες συζητήσεις για τις τάχατες υποκριτικές του ικανότητες ή για το δήθεν κόλπο του έναντι του λαού, αλλά ο λαός και οι ευ-φυείς κατάλαβαν και ένιωσαν και στήριξαν τον ηγέτη. Προσωπική εμπειρία το καλοκαίρι του 2005 στο Δίον της Κατερίνης: περήφανοι οι Βλάχοι της Μακεδονίας για τον Τάσσο, και πλήρως απογοητευμένοι από το δικό τους κράτος. Είπε ο Λυσσαρίδης: «Πιστός στη λαϊκή εντολή απέρριψε εθνοκτόνα σχέδια, επαναλαμβάνοντας το διαχρονικό στην Ελληνική ιστορία ΟΧΙ, πέρασε το κατώφλι της αιωνιότητας». Και προσθέτω από άρθρο του Χ. Γιανναρά στις 18/04/2004: «Στο διάγγελμά του της 7ης Aπριλίου αποκάλυψε ο Tάσσος Παπαδόπουλος ένα ηγετικό μέγεθος που είχε πολλές δεκαετίες να γνωρίσει σύνολος ο Eλληνισμός. Πολιτική ευθυκρισία, σθεναρή αξιοπρέπεια, στιβαρή αποφασιστικότητα – εικόνα ηγέτη που ξέρει ότι διαχειρίζεται την πορεία της Iστορίας, γι’ αυτό και δεν λογαριάζει απειλές και πιέσεις. Στην πολιτική αλογία του εκφοβισμού και των εκβιασμών αντέταξε τεκμηριωμένα επιχειρήματα πολιτικής νηφαλιότητας. Kαι δίχως συναισθηματικά ρητορεύματα μετάγγισε την αίσθηση εκείνης της ρεαλιστικής φιλοπατρίας που έχει να κάνει με την ίδια την ανθρωπιά του ανθρώπου» και στις 28/11/2004: «Mε σθεναρή και νηφάλια ταπεινότητα, χωρίς τον παραμικρό κομπασμό για το χάρισμα, αναμετρήθηκε με την Iστορία όπως τα μέτρα της θυσιαστικής διακονίας επιβάλλουν. Στο πρόσωπό του, στη στάση, στους λόγους, στις αποφάσεις του, ο Eλληνισμός γνώρισε ένα κορυφαίο κατόρθωμα αυτοσεβασμού. Ξανασυνδέθηκε το ελληνικό όνομα με την αδιαπραγμάτευτη αξιοπρέπεια» [οι τονισμοί δικοί μας].
Θα κλείσω με τα λόγια της Αναστασίας Παπαδοπούλου, της οποίας η σημερινή παρουσία -όπως και όλης της οικογενείας- υπήρξε αξιοπρεπέστατη και υποδειγματικά Ελληνική, Δωρική θα έλεγα: «Εμείς θα ακολουθούμε πάντα το δρόμο που εσύ μας χάραξες και θα τον φωτίζουν οι σκέψεις, οι πράξεις, η ιστορία και η αξιοπρέπειά σου».
Αιωνία σου η μνήμη, αθάνατε ηγέτη! Ο Θεός ας αναπαύει τη ψυχή σου!
Θεόδωρος Δ. Γκότσης
15/12/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου