Κοντεύουν χίλια χρόνια από τότε που οι Σελτζούκοι Τούρκοι πρόσβαλαν τα ανατολικά σύνορα του Βυζαντίου. Στα 1070 κατέλαβαν το οχυρό Ματζικέρτ. Τον επόμενο χρόνο ο βασιλέας Διογένης Ρωμανός ο Δ΄ εξεστράτευσε για να το ανακτήσει. Όμως ηττήθηκε και συνελήφθη αιχμάλωτος. Η σφήνα του ασιανού σκότους μπήχτηκε στα ανατολικά πλευρά του Ελληνισμού και συνεχίζει την πίεσή της μέχρι τις ημέρες μας. Οι καιροί αλλάζουν, όμως ο επιθετικός χαρακτήρας της τουρκικής ελίτ παραμένει αναλλοίωτος. Και η επιθετικότητα συνοδεύεται από ακατάσχετο βαρβαρισμό. Το εύσημο του απολίτιστου βαρβάρου το απένειμε ο Φ. Ντοστογιέφσκι στους Τούρκους, κατά τον πλέον επίσημο τρόπο.
Στο μυθιστόρημά του «Αδελφοί Καραμαζόφ», στην περίφημη συνομιλία του Ιβάν Καραμαζόφ με τον αδελφό του Αλιόσα, λέγει ο πρώτος για τις αγριότητες των Τούρκων στη Βουλγαρία: «Καίνε, σφάζουνε, βιάζουν γυναίκες και παιδιά, καρφώνουν τ’ αυτιά των καταδίκων σε ξύλινους φράχτες και τους αφήνουν εκεί πέρα όλη νύχτα και το πρωί τούς κρεμάνε. Αυτοί οι Τούρκοι βασανίζανε με ηδονή και τα μικρά παιδιά. Σκίζανε με το σπαθί την κοιλιά της μάνας τους και τά βγαζαν από μέσα. Πετάγανε βυζασταρούδια στον αέρα και τ’ άφηναν να πέσουν και να καρφωθούν επάνω σε μια λόγχη. Κι όλα αυτά μπροστά στα μάτια των μανάδων. Η ηδονή ήταν ακριβώς που το βλέπανε και οι μανάδες». Όλοι οι όμοροι προς τους Τούρκους λαοί ξέρουν πως ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας δεν υπερβάλλει. Το ξέρουν και οι εθνικές μειονότητες εντός των ορίων, οι Έλληνες, οι Αρμένιοι, τώρα οι Κούρδοι. Τους τελευταίους δεν μπορούν να τους εξαφανίσουν δια της σφαγής, επειδή είναι πολλοί.
Η τουρκική ελίτ είναι η μόνη που κράτησε μέχρι το τέλος του εικοστού αιώνα τα χαρακτηριστικά της παλαιάς πολεμικής ορδής. Κατέχει τη συνείδηση του κατακτητού ποιμένα, ο οποίος με τη ρομφαία του υποτάσσει τους γεωργικούς λαούς και τούς κυβερνά. Έχει τη συνείδηση του θύτου κι όχι του θύματος. Υπάρχουν θρησκείες, όπως αυτή του Ισλάμ, που είναι των κατακτητών, των θυτών, των πολεμιστών, των νικητών, των ποιμένων. Και υπάρχουν θρησκείες, όπως η ανατολική χριστιανική, που είναι των κατακτημένων, των θυμάτων, των πασχόντων, των ηττημένων, των γεωργών.
Ο Ελληνισμός, λοιπόν, τώρα και χίλια χρόνια αντιμετωπίζει εξ ανατολών έναν λαό κατεχόμενο από συνείδηση κατακτητική και επιθετική. Εξ αιτίας του έχει συρρικνωθεί απελπιστικά και κινδυνεύει με περαιτέρω συρρίκνωση. Πρόκειται για τον κατ’ εξοχήν κίνδυνο του Ελληνισμού, διότι τον οδηγεί προς τον ιστορικό αφανισμό του. Τί άλλο μένει στον Ελληνισμό από το να αναπτύξει και αυτός συνείδηση επιθετική, δηλαδή συνείδηση θύτου και όχι θύματος. Μήπως περιμένουμε να σπεύσουν οι Ευρωπαίοι για λογαριασμό μας; Δυστυχώς το πράγμα τίθεται έτσι απλά και τραγικά.
Και ωστόσο, στη χώρα μας, τις τελευταίες δεκαετίες, καλλιεργείται εντόνως η συνείδηση του θύματος. Και τούτο συνέβη με την αναγόρευση του κοινωνικού ζητήματος ως του μοναδικού προβλήματος που απασχολεί τον Ελληνισμό. Ολόκληρος ο λαός κηρύχτηκε ως πάσχων από την καπιταλιστική εκμετάλλευση και ως υφιστάμενος την απηνή δίωξη από τη φασιστική Δεξιά. Κατάντησε ο λαός των μη προνομιούχων, των αδικημένων, των κατατρεγμένων. Συνεπώς, οι μόνοι άξιοι άνδρες του Ελληνισμού είναι οι λαϊκοί αγωνιστές, αυτοί που οργανώνουν τις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τη διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος, το σταμάτημα των συγκοινωνιών, τις καταλήψεις των δρόμων και των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Δεν ξέρω τί επέτυχαν οι λαϊκοί αγωνιστές ακόμη και στον τομέα των επιδόσεών τους, όμως ξέρω πως ως εξουσιαστές είναι ακατάλληλοι να διαχειριστούν όλα τα θέματα που δεν έχουν σχέση με τους λαϊκούς αγώνες, όπως είναι λ.χ. η εξωτερική πολιτική και η αντιμετώπιση του εξ ανατολών κινδύνου. Εδώ δεν ισχύει ούτε το «κι εσύ λαέ βασανισμένε μην ξεχνάς τον Ωρωπό». Διότι εδώ ο λαός δεν πρέπει να ξεχνά τη Σμύρνη, την Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο, την Τένεδο και τη βόρεια Κύπρο. Τουλάχιστον. Οι Ισπανοί ξεπέρασαν τον εμφύλιο πόλεμό τους˙ εμείς δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τον δικό μας, ο οποίος πάει να προσλάβει τις ιστορικές συνέπειες που είχε ο Πελοποννησιακός πόλεμος για την αρχαία Αθήνα. Προπαντός επειδή εδραίωσε στο λαό τη συνείδηση του θύματος, του αδικημένου, του διωκόμενου. Και περιμένει τη σωτηρία του από τους κομματάρχες και τους συνδικαλιστές. Ενώ οι Τούρκοι έχουν έτοιμες τις αποβατικές μεραρχίες. Δεν είμαστε ούτε εθνικιστές, ούτε αντιλαϊκοί. Απλώς αγωνιούμε για την ιστορική επιβίωση του Ελληνισμού.
«Η Καθημερινή», 01/03/1996 και στο βιβλίο του ιδίου «Οι Παράκτιοι Άνθρωποι», εκδόσεις «Ευθύνη», 2002.
[θα ακολουθήσει το δοκίμιο του ιδίου υπό τον τίτλο «Ο Ευρωτουρκισμός» όπου προσεγγίζει την ατυχή για μας στάση των λοιπών Ευρωπαίων έναντι της Τουρκίας, για άλλη μία φορά με προφητική δεινότητα, ΘΔΓ].
Στο μυθιστόρημά του «Αδελφοί Καραμαζόφ», στην περίφημη συνομιλία του Ιβάν Καραμαζόφ με τον αδελφό του Αλιόσα, λέγει ο πρώτος για τις αγριότητες των Τούρκων στη Βουλγαρία: «Καίνε, σφάζουνε, βιάζουν γυναίκες και παιδιά, καρφώνουν τ’ αυτιά των καταδίκων σε ξύλινους φράχτες και τους αφήνουν εκεί πέρα όλη νύχτα και το πρωί τούς κρεμάνε. Αυτοί οι Τούρκοι βασανίζανε με ηδονή και τα μικρά παιδιά. Σκίζανε με το σπαθί την κοιλιά της μάνας τους και τά βγαζαν από μέσα. Πετάγανε βυζασταρούδια στον αέρα και τ’ άφηναν να πέσουν και να καρφωθούν επάνω σε μια λόγχη. Κι όλα αυτά μπροστά στα μάτια των μανάδων. Η ηδονή ήταν ακριβώς που το βλέπανε και οι μανάδες». Όλοι οι όμοροι προς τους Τούρκους λαοί ξέρουν πως ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας δεν υπερβάλλει. Το ξέρουν και οι εθνικές μειονότητες εντός των ορίων, οι Έλληνες, οι Αρμένιοι, τώρα οι Κούρδοι. Τους τελευταίους δεν μπορούν να τους εξαφανίσουν δια της σφαγής, επειδή είναι πολλοί.
Η τουρκική ελίτ είναι η μόνη που κράτησε μέχρι το τέλος του εικοστού αιώνα τα χαρακτηριστικά της παλαιάς πολεμικής ορδής. Κατέχει τη συνείδηση του κατακτητού ποιμένα, ο οποίος με τη ρομφαία του υποτάσσει τους γεωργικούς λαούς και τούς κυβερνά. Έχει τη συνείδηση του θύτου κι όχι του θύματος. Υπάρχουν θρησκείες, όπως αυτή του Ισλάμ, που είναι των κατακτητών, των θυτών, των πολεμιστών, των νικητών, των ποιμένων. Και υπάρχουν θρησκείες, όπως η ανατολική χριστιανική, που είναι των κατακτημένων, των θυμάτων, των πασχόντων, των ηττημένων, των γεωργών.
Ο Ελληνισμός, λοιπόν, τώρα και χίλια χρόνια αντιμετωπίζει εξ ανατολών έναν λαό κατεχόμενο από συνείδηση κατακτητική και επιθετική. Εξ αιτίας του έχει συρρικνωθεί απελπιστικά και κινδυνεύει με περαιτέρω συρρίκνωση. Πρόκειται για τον κατ’ εξοχήν κίνδυνο του Ελληνισμού, διότι τον οδηγεί προς τον ιστορικό αφανισμό του. Τί άλλο μένει στον Ελληνισμό από το να αναπτύξει και αυτός συνείδηση επιθετική, δηλαδή συνείδηση θύτου και όχι θύματος. Μήπως περιμένουμε να σπεύσουν οι Ευρωπαίοι για λογαριασμό μας; Δυστυχώς το πράγμα τίθεται έτσι απλά και τραγικά.
Και ωστόσο, στη χώρα μας, τις τελευταίες δεκαετίες, καλλιεργείται εντόνως η συνείδηση του θύματος. Και τούτο συνέβη με την αναγόρευση του κοινωνικού ζητήματος ως του μοναδικού προβλήματος που απασχολεί τον Ελληνισμό. Ολόκληρος ο λαός κηρύχτηκε ως πάσχων από την καπιταλιστική εκμετάλλευση και ως υφιστάμενος την απηνή δίωξη από τη φασιστική Δεξιά. Κατάντησε ο λαός των μη προνομιούχων, των αδικημένων, των κατατρεγμένων. Συνεπώς, οι μόνοι άξιοι άνδρες του Ελληνισμού είναι οι λαϊκοί αγωνιστές, αυτοί που οργανώνουν τις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τη διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος, το σταμάτημα των συγκοινωνιών, τις καταλήψεις των δρόμων και των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Δεν ξέρω τί επέτυχαν οι λαϊκοί αγωνιστές ακόμη και στον τομέα των επιδόσεών τους, όμως ξέρω πως ως εξουσιαστές είναι ακατάλληλοι να διαχειριστούν όλα τα θέματα που δεν έχουν σχέση με τους λαϊκούς αγώνες, όπως είναι λ.χ. η εξωτερική πολιτική και η αντιμετώπιση του εξ ανατολών κινδύνου. Εδώ δεν ισχύει ούτε το «κι εσύ λαέ βασανισμένε μην ξεχνάς τον Ωρωπό». Διότι εδώ ο λαός δεν πρέπει να ξεχνά τη Σμύρνη, την Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο, την Τένεδο και τη βόρεια Κύπρο. Τουλάχιστον. Οι Ισπανοί ξεπέρασαν τον εμφύλιο πόλεμό τους˙ εμείς δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τον δικό μας, ο οποίος πάει να προσλάβει τις ιστορικές συνέπειες που είχε ο Πελοποννησιακός πόλεμος για την αρχαία Αθήνα. Προπαντός επειδή εδραίωσε στο λαό τη συνείδηση του θύματος, του αδικημένου, του διωκόμενου. Και περιμένει τη σωτηρία του από τους κομματάρχες και τους συνδικαλιστές. Ενώ οι Τούρκοι έχουν έτοιμες τις αποβατικές μεραρχίες. Δεν είμαστε ούτε εθνικιστές, ούτε αντιλαϊκοί. Απλώς αγωνιούμε για την ιστορική επιβίωση του Ελληνισμού.
«Η Καθημερινή», 01/03/1996 και στο βιβλίο του ιδίου «Οι Παράκτιοι Άνθρωποι», εκδόσεις «Ευθύνη», 2002.
[θα ακολουθήσει το δοκίμιο του ιδίου υπό τον τίτλο «Ο Ευρωτουρκισμός» όπου προσεγγίζει την ατυχή για μας στάση των λοιπών Ευρωπαίων έναντι της Τουρκίας, για άλλη μία φορά με προφητική δεινότητα, ΘΔΓ].
1 σχόλιο:
όπως είπα και ... αλλού (!) το άρθρο με βρίσκει σύμφωνο υπερβολικά!!!
Περιμάνω το επόμενο.
Δημοσίευση σχολίου