Κάτι το εξόχως περίεργο συμβαίνει με την Τουρκία και τους Δυτικοευρωπαίους. Όσο περισσότερο η Τουρκία περιφρονεί τη διεθνή νομιμότητα και όσο πιο βάρβαρη δείχνεται προς τους αντιπάλους της, τόσο αγαπητότερη γίνεται από τους δυτικούς, Ευρωπαίους και Αμερικανούς. Γι’ αυτό επιδεικνύει αυτάρεσκα την ανομία της και την αγριότητά της.
Η Τουρκία είναι μέλος του Ν.Α.Τ.Ο. και διατηρεί μια αποβατική στρατιά με τρεις χιλιάδες αποβατικά σκάφη στα σύνορα με ένα άλλο μέλος του αυτού στρατιωτικού οργανισμού, της Ελλάδος. Και για τους δυτικούς ιθύνοντες είναι σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Τί θα γινόταν όμως, αν μια τέτοια αποβατική στρατιά διατηρούσε η Γαλλία ή η Γερμανία έναντι της Μεγάλης Βρετανίας; Η Μεγάλη Βρετανία δεν απειλεί τη Γαλλία ή τη Γερμανία. Μήπως η Ελλάδα απειλεί την Τουρκία; Και όμως, αυτή η τερατώδης κατάσταση γίνεται αποδεκτή από τους Ευρωπαίους.
Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει τις διεθνείς συνθήκες και τις παραβιάζει όπου την συμφέρει. Δεν αναγνωρίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα ούτε τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Τέλος, δεν αναγνωρίζει τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών.
Η Τουρκία λήγοντος του εικοστού αιώνος χρησιμοποιεί την πρωτόγονη και βάρβαρη τακτική της σφαγής του αντιπάλου. Όλη η Οικουμένη είδε τα κομμένα κεφάλια των Κούρδων που τα κρατούσαν από τα μαλλιά Τούρκοι στρατιώτες. Τις εικόνες αυτές πρώτες τις δημοσίευσαν τουρκικές εφημερίδες. Και οι Ευρωπαίοι δεν αγανάκτησαν, μολονότι προσποιούνται τους ευαίσθητους. Σχετικά δε με το κουρδικό έθνος, λησμόνησαν την αρχή της αυτοδιαθέσεως των λαών, που κάποτε τόσο ηχηρά διατυμπάνιζαν. Έσχατη και απαίσια ομολογία σφαγής 1619 Ελλήνων ομήρων έγινε από τον Ντενκτάς, υπεύθυνο για τις σφαγές αυτές, χωρίς να καταπλαγεί και πάλι η Ευρώπη.
Τί συμβαίνει, λοιπόν, με αυτήν την κρυφή σχέση αγάπης Δυτικοευρωπαίων και Τούρκων; Ακριβώς είναι αυτός ο δεσμός της ανομίας και της αγριότητας. Οι Τούρκοι αντιλαμβάνονται πως περί αυτού πρόκειται. Γι’ αυτό και υπερηφάνως δείχνουν την ανομία τους και την αγριότητά τους. Διότι αυτό ικανοποιεί και θεραπεύει το ασυνείδητο των Ευρωπαίων, το οποίο δεν μπορούν πλέον να το ικανοποιήσουν στον τόπο τους, όπως το έκαναν στους δύο τελευταίους πολέμους.
Η Ευρώπη έστελνε τους νέους της στις αποικίες για να ασκήσουν τα άγρια ένστικτά τους. Τώρα που έκλεισε αυτή η διέξοδος συντηρούν την Τουρκία ως ψυχική τους αποικία. Αφού δεν μπορούν πλέον οι ίδιοι να τρομοκρατούν, όπως το έκαναν επί αιώνες, τώρα έχουν καταντήσει οι ηδονοβλεψίες του τουρκικού τρόμου. Φανταζόμαστε τη χαρά των φανερών και κρυφών ναζιστών της σημερινής Γερμανίας, όταν παρακολουθούσαν από τις τηλεοράσεις τους τα δικά τους πάντσερ, που έδωσαν στην Τουρκία, να κατακομματιάζουν τον «κατώτερο» λαό των Κούρδων. Έτσι ικανοποιούσαν το σύνδρομο του Γκουντέριαν. Επίσης, αντιλαμβανόμαστε την ευδαιμονία των αυτών όντων όταν ο τουρκικός στρατός σάρωνε τη βόρειο Κύπρο, με τη σημαία του μεσαιωνικού προγόνου των, του Αττίλα. Αλήθεια, αυτή την ονομασία των τουρκικών ορδών ένας συμβατικά σκεπτόμενος θα τη θεωρούσε ατυχή. Και όμως το τουρκικό κατεστημένο ήξερε πως έτσι κολακεύει την κρυφή αγριότητα του Ευρωπαίου. Συνεπώς, η τουρκική θηριωδία αντισταθμίζει το αίτημα βομβαρδισμού που υπάρχει αθάνατο στο ευρωπαϊκό ασυνείδητο. Βέβαια, αυτό συμβαίνει εν πολλοίς και με τα έργα βίας και φόνου που οι δυτικοί κατασκευάζουν για τις τηλεοράσεις των. Όμως αυτά είναι έργα φαντασίας, ενώ η τουρκική αγριότητα είναι αυθεντική ιστορική πραγματικότητα. Γι’ αυτό στα κατάβαθά τους θα χαρούν πολύ αν δουν την Τουρκία να σπαράσσει την Ελλάδα. Διότι την Ελλάδα τη μισούν, επειδή αυτή τούς δίδαξε τη νομιμότητα, τη δημοκρατία, την ισοπολιτεία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πράγματα λίαν οχληρά, που τούς έδεσαν με αρχές και τούς στένεψαν πολύ. Και αναγκάζονται να ασκούν την αγριότητά τους μέσω αντιπροσώπου, ώσπου κάποτε να την αναλάβουν και πάλι οι ίδιοι, με ένα νέο φασισμό. Προς το παρόν, ικανοποιούνται με τον ευρωτουρκικό. Άλλωστε, όλοι οι -ισμοί της Ευρώπης ήταν κινήματα του ασυνείδητού της με τα οποία αντιστάθμιζε την ξηρότητα στην οποία περιέπιπτε το συνειδητό της. Τώρα υδροδοτείται από κρυφά τουρκομανικά ρεύματα˙ μια ανίερη επιμιξία, στην οποία καταφεύγουν οι ψυχικώς παρηκμασμένοι. Έτσι προετοιμάζεται ο καιρός που οι βάρβαροι στο τέλος θα διαβούν το όριο της Βιέννης και του Πουατιέ. Θα πουν μερικοί πως η αγάπη των Ευρωπαίων προς τους Τούρκους ξεκινάει από λόγους οικονομικούς και στρατηγικούς. Εύλογο. Υπάρχει, όμως και το παράλογο. Και μάλιστα ισχυρότερο.
«Η Καθημερινή», 12/03/1996 και στο βιβλίο του ιδίου «Οι Παράκτιοι Άνθρωποι», εκδόσεις «Ευθύνη», 2002.
Η Τουρκία είναι μέλος του Ν.Α.Τ.Ο. και διατηρεί μια αποβατική στρατιά με τρεις χιλιάδες αποβατικά σκάφη στα σύνορα με ένα άλλο μέλος του αυτού στρατιωτικού οργανισμού, της Ελλάδος. Και για τους δυτικούς ιθύνοντες είναι σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Τί θα γινόταν όμως, αν μια τέτοια αποβατική στρατιά διατηρούσε η Γαλλία ή η Γερμανία έναντι της Μεγάλης Βρετανίας; Η Μεγάλη Βρετανία δεν απειλεί τη Γαλλία ή τη Γερμανία. Μήπως η Ελλάδα απειλεί την Τουρκία; Και όμως, αυτή η τερατώδης κατάσταση γίνεται αποδεκτή από τους Ευρωπαίους.
Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει τις διεθνείς συνθήκες και τις παραβιάζει όπου την συμφέρει. Δεν αναγνωρίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα ούτε τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Τέλος, δεν αναγνωρίζει τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών.
Η Τουρκία λήγοντος του εικοστού αιώνος χρησιμοποιεί την πρωτόγονη και βάρβαρη τακτική της σφαγής του αντιπάλου. Όλη η Οικουμένη είδε τα κομμένα κεφάλια των Κούρδων που τα κρατούσαν από τα μαλλιά Τούρκοι στρατιώτες. Τις εικόνες αυτές πρώτες τις δημοσίευσαν τουρκικές εφημερίδες. Και οι Ευρωπαίοι δεν αγανάκτησαν, μολονότι προσποιούνται τους ευαίσθητους. Σχετικά δε με το κουρδικό έθνος, λησμόνησαν την αρχή της αυτοδιαθέσεως των λαών, που κάποτε τόσο ηχηρά διατυμπάνιζαν. Έσχατη και απαίσια ομολογία σφαγής 1619 Ελλήνων ομήρων έγινε από τον Ντενκτάς, υπεύθυνο για τις σφαγές αυτές, χωρίς να καταπλαγεί και πάλι η Ευρώπη.
Τί συμβαίνει, λοιπόν, με αυτήν την κρυφή σχέση αγάπης Δυτικοευρωπαίων και Τούρκων; Ακριβώς είναι αυτός ο δεσμός της ανομίας και της αγριότητας. Οι Τούρκοι αντιλαμβάνονται πως περί αυτού πρόκειται. Γι’ αυτό και υπερηφάνως δείχνουν την ανομία τους και την αγριότητά τους. Διότι αυτό ικανοποιεί και θεραπεύει το ασυνείδητο των Ευρωπαίων, το οποίο δεν μπορούν πλέον να το ικανοποιήσουν στον τόπο τους, όπως το έκαναν στους δύο τελευταίους πολέμους.
Η Ευρώπη έστελνε τους νέους της στις αποικίες για να ασκήσουν τα άγρια ένστικτά τους. Τώρα που έκλεισε αυτή η διέξοδος συντηρούν την Τουρκία ως ψυχική τους αποικία. Αφού δεν μπορούν πλέον οι ίδιοι να τρομοκρατούν, όπως το έκαναν επί αιώνες, τώρα έχουν καταντήσει οι ηδονοβλεψίες του τουρκικού τρόμου. Φανταζόμαστε τη χαρά των φανερών και κρυφών ναζιστών της σημερινής Γερμανίας, όταν παρακολουθούσαν από τις τηλεοράσεις τους τα δικά τους πάντσερ, που έδωσαν στην Τουρκία, να κατακομματιάζουν τον «κατώτερο» λαό των Κούρδων. Έτσι ικανοποιούσαν το σύνδρομο του Γκουντέριαν. Επίσης, αντιλαμβανόμαστε την ευδαιμονία των αυτών όντων όταν ο τουρκικός στρατός σάρωνε τη βόρειο Κύπρο, με τη σημαία του μεσαιωνικού προγόνου των, του Αττίλα. Αλήθεια, αυτή την ονομασία των τουρκικών ορδών ένας συμβατικά σκεπτόμενος θα τη θεωρούσε ατυχή. Και όμως το τουρκικό κατεστημένο ήξερε πως έτσι κολακεύει την κρυφή αγριότητα του Ευρωπαίου. Συνεπώς, η τουρκική θηριωδία αντισταθμίζει το αίτημα βομβαρδισμού που υπάρχει αθάνατο στο ευρωπαϊκό ασυνείδητο. Βέβαια, αυτό συμβαίνει εν πολλοίς και με τα έργα βίας και φόνου που οι δυτικοί κατασκευάζουν για τις τηλεοράσεις των. Όμως αυτά είναι έργα φαντασίας, ενώ η τουρκική αγριότητα είναι αυθεντική ιστορική πραγματικότητα. Γι’ αυτό στα κατάβαθά τους θα χαρούν πολύ αν δουν την Τουρκία να σπαράσσει την Ελλάδα. Διότι την Ελλάδα τη μισούν, επειδή αυτή τούς δίδαξε τη νομιμότητα, τη δημοκρατία, την ισοπολιτεία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πράγματα λίαν οχληρά, που τούς έδεσαν με αρχές και τούς στένεψαν πολύ. Και αναγκάζονται να ασκούν την αγριότητά τους μέσω αντιπροσώπου, ώσπου κάποτε να την αναλάβουν και πάλι οι ίδιοι, με ένα νέο φασισμό. Προς το παρόν, ικανοποιούνται με τον ευρωτουρκικό. Άλλωστε, όλοι οι -ισμοί της Ευρώπης ήταν κινήματα του ασυνείδητού της με τα οποία αντιστάθμιζε την ξηρότητα στην οποία περιέπιπτε το συνειδητό της. Τώρα υδροδοτείται από κρυφά τουρκομανικά ρεύματα˙ μια ανίερη επιμιξία, στην οποία καταφεύγουν οι ψυχικώς παρηκμασμένοι. Έτσι προετοιμάζεται ο καιρός που οι βάρβαροι στο τέλος θα διαβούν το όριο της Βιέννης και του Πουατιέ. Θα πουν μερικοί πως η αγάπη των Ευρωπαίων προς τους Τούρκους ξεκινάει από λόγους οικονομικούς και στρατηγικούς. Εύλογο. Υπάρχει, όμως και το παράλογο. Και μάλιστα ισχυρότερο.
«Η Καθημερινή», 12/03/1996 και στο βιβλίο του ιδίου «Οι Παράκτιοι Άνθρωποι», εκδόσεις «Ευθύνη», 2002.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου