16/2/07

Ο Παρθενώνας στο... Nashville των ΗΠΑ!

Ακριβές ομοίωμα του Παρθενώνος στις Η.Π.Α. Εισέλθετε τις πύλες του δωρικού ναού και φωτογραφηθείτε δίπλα στη "χρυσελεφάντινη" Αθηνά.



Δεν σας γελούν τα μάτια σας. Το σύμβολο της Αθήνας του Περικλή, το άφταστο αρχιτεκτονικό δημιούργημα του Ικτίνου και του Καλλικράτη μαζί με όλες τις εμπνεύσεις του Φειδία, στις ακριβείς του διαστάσεις, βρίσκεται ως ακριβές αντίγραφο στην πόλη του Nashville στο Tennessee των Ηνωμένων Πολιτείων. Ο δωρικός ναός της Αθηνάς κοσμεί το "Πάρκο της Εκατονταετίας" στο Nashville στεγάζοντας το Μουσείο Τέχνης της Πόλης.

Η ανέγερσή του ξεκίνησε το 1897 κατά τον εορτασμό των 100 ετών ζωής του Tennesse και από τότε έγιναν πληθώρα αλλαγών και προσθηκών ώστε να ομοιάζει με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια στον αυθεντικό Παρθενώνα. Τα υλικά που έχουν χρησιμοποιηθεί φυσικά δεν βασίζονται στο Πεντελικό μάρμαρο αλλά είναι ένας συνδυασμός πέτρας, τούβλων, τσιμέντου και γύψου.



Το ομοίωμα διατηρεί εκείνα τα στοιχεία που κάνουν τον Παρθενώνα ξεχωριστό. Ενδεικτικά αναφέρουμε:

1. Όλα τα οριζόντια αρχιτεκτονικά στοιχεία διατηρούν μια ελαφρά αψιδωτή κλίση στο κέντρο τους, πράγμα που τον ζωντανεύουν κατά την παρατήρηση ακόμα περισσότερο.

2. Όλοι οι εξωτερικοί κίονες κλίνουν ελαφρώς προς τα μέσα και οι γωνιακοί διαγωνίως. Αυτό δημιουργεί την αίσθηση ενός επιβλητικότερου και υψηλότερου κτίσματος από ό,τι είναι στην πραγματικότητα.

3. Όλοι οι κίονες διαφέρουν στη διάμετρο από τους διπλανούς τους και το κενό ανάμεσά τους είναι ελαφρώς διαφορετικό.

4. Όλοι οι κίονες έχουν τη χαρακτηριστική ελαφρά πεπλάτυνση στο μέση τους, τη λεγόμενη "ένταση".

Οι εκπλήξεις όμως δε σταματούν εδώ. Και το εσωτερικό του οικοδομήματος ομοιάζει στον αυθεντικό Παρθενώνα: Χωρίζεται σε 2 μέρη. Στο ανατολικό μέρος (Ναός) μπορεί κάποιος να απολαύσει το ξακουστό χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς που είχε φιλοτεχνήσει ο Φειδίας. Βέβαια τα υλικά πλέον είναι ο γύψος, το τσιμέντο και το ατσάλι. Ο γλύπτης Alan LeQuire ολοκλήρωσε το δύσκολο έργο του αγάλματος μεταξύ 1982 - 1990. Η επιχρύσωση έγινε μόλις το 2002.



Η Αθηνά, όπως μπορεί κανείς να παρατηρήσει διατηρεί κάποιες εικαστικές προσθήκες, όπως το χρώμα στα μάτια και τα χείλη της. Σχετικά με το άγαλμα της Αθηνάς, σύμφωνα και με την ομολογία και των ίδιων, δεν είχαν διαθέσιμες αρκετές πληροφορίες καθώς το αυθεντικό άγαλμα είχε αφαιρεθεί από το ναό και μεταφερθεί στην Κωνσταντινούπολη γύρω στα 400 μ.Χ. όπου και αργότερα καταστράφηκε (πιθανότατα κατά τη διάρκεια της 4ης Σταυροφορίας του 1204 μ.Χ.).

Ο Παρθενών του Nasvhille εκτός από έκθεση έργων τέχνης (κυρίως αμερικανών ζωγράφων) χρησιμοποιείται κατά καιρούς και για ποικίλες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.  

Μπορείτε να επισκεφθείτε την επίσημη ιστοσελίδα του αμερικανικού Παρθενώνα εδώ.


Πηγή: www.filosofia.gr, 05/10/2005


8/2/07

Μνήμη Μιχάλη Δούντα

Ο Μιχάλης Δούντας ανέλαβε πρέσβυς της Ελληνικής Δημοκρατίας στην Κύπρο μέσα στην αναταραχή του 1974, μετά την κατάρρευση της επταετούς δικτατορίας στην Ελλάδα. Προηγουμένως, ως στέλεχος της πρεσβείας μετέφερε πληροφορίες των συνομοσιών κατά της Κύπρου στον αρχιεπίσκοπο Μακάριο σε μυστικές τους συναντήσεις στην Αρχιεπισκοπή. Υποστήριξε πάντα "πατριωτικές" θέσεις στα εθνικά μας θέματα τις οποίες εγώ εννοώ ως την απόλυτα μετρημένη ισορροπία μεταξύ των δύο άλλων σχολών, της "ιδεαλιστικής" και της "ρεαλιστικής". Παρακάτω παραθέτω μία επιστολή στην "Καθημερινή" μετά τον θάνατό του, και το τελευταίο του άρθρο στην ίδια εφημερίδα, δύο και κάτι μόλις μήνες πριν την αποδημία του. Θ.Δ.Γ., 08/02/2007


Πρέσβης επί τιμή, ο Μιχαήλ Δούντας, με μακρόχρονη αδιάλειπτη καριέρα στο υπουργείο Εξωτερικών, ήταν επίσης πολύ γνωστός για την αρθρογραφία και την ενεργό του δράση γύρω από το Κυπριακό. Ο Μιχαήλ Δούντας έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 74 ετών, αφήνοντας ένα σημαντικό έργο. Η απώλειά του συγκίνησε όσους είχαν τη χαρά να τον γνωρίσουν, και από τον φίλο του και εκλεκτό αρχιτέκτονα–πολεοδόμο και συγγραφέα Αλέξανδρο Παπαγεωργίου–Βενετά λάβαμε αυτόν τον αποχαιρετισμό στη μνήμη του Μιχαήλ Δούντα... «Για όλους εκείνους που τιμούν τη μνήμη του Μιχαήλ Δούντα, του αγαπημένου φίλου που χάσαμε, για τους φίλους του που θυμούνται με αγάπη την άμετρη καλοσύνη του, την άδολη μαχητικότητά του και το ελληνικότατο ήθος του, αντιγράφω και αποδίδω ελεύθερα στα νέα ελληνικά ένα χωρίο επιστολής του Αποστόλου Παύλου. Τα λόγια αυτά θα μπορούσαν να είναι και δικά του και συνοψίζουν εύστοχα τη στάση ζωής του Μιχάλη: “Γιατί θα έρθει καιρός, που οι άνθρωποι δεν θα ανέχονται πια τη διδασκαλία που χαρίζει υγεία φρονήματος, αλλά ακολουθώντας τις προσωπικές τους επιθυμίες, θα καταφύγουν σε δασκάλους που θα τους ερεθίζουν με τα ευχάριστα λεγόμενά τους. Και θα αποστρέψουν την ακοή τους από την αλήθεια και θα καταφύγουν σε μυθεύματα (...) εγώ τώρα προσφέρω τον εαυτό μου και το τέλος μου πλησιάζει. Αγωνίστηκα τον όμορφο αγώνα, ολοκλήρωσα τον δρόμο μου και κράτησα την πίστη μου αλώβητη” (Επιστολή Παύλου προς Τιμόθεον Β΄ ΙV), Αλέξανδρος Παπαγεωργίου–Βενετάς».

«Η Καθημερινή», 05/12/2006


Όρια της ελληνικής ανεξαρτησίας
«Η Καθημερινή», 24/09/2006
Του Μιχαλη Δουντα πρέσβη ε.τ.

Είναι δυνατόν η Ελλάς, υπό τις ισχύουσες διεθνείς γεωπολιτικές, στρατηγικές, οικονομικές ισορροπίες να ασκήσει ανεξάρτητη εξωτερική και αμυντική πολιτική; Ποία τα όρια της ελληνικής ανεξαρτησίας;

Ως «κρατική ανεξαρτησία» εννοώ την ισχύ του κράτους. Ο βαθμός της εξαρτάται από παράγοντες όπως γεωπολιτικά πλεονεκτήματα, οικονομική ευρωστία, παιδευσιακή ανάπτυξη, κοινωνική συνοχή, το αγωνιστικό φρόνημα του λαού, η ικανότης της πολιτικής ηγεσίας, συγκλίσεις συμφερόντων με άλλα κράτη και παρόμοια. Ομως, κυρυφαία παράμετρος ανεξαρτησίας, η ένοπλος δυνατότητα του κράτους όταν αντιμετωπίζει απειλές κατά της εδαφικής ακεραιότητας, της αξιοπρέπειας και ελευθερίας του λαού.

Η Ελλάς αδυνατεί να ασκήσει πλήρως την κυριαρχία της λόγω ελλείμματος «ανεξαρτησίας». Το πλατύτερα γνωστό παράδειγμα διαφοροποίησης μεταξύ κυριαρχίας και ανεξαρτησίας προσφέρει η, για χρόνια τώρα, παρεμπόδιση της Ελλάδας να επεκτείνει νομίμως τα χωρικά της ύδατα μέχρι τα 12 μίλια. Διότι η προς τούτο θέλησή της κάμπτεται ενώπιον της υπέρτερης τουρκικής «πολεμικής ικανότητας» (war capability) και της συναφούς απειλής. Διότι η απειλή πολέμου, έστω και αν δεν διακηρύσσεται, υφέρπει λόγω της ενόπλου υπεροχής της Τουρκίας. Αποτέλεσμα, να προωθούνται «ανεπαισθήτως» και διαχρονικά οι τουρκικές διεκδικήσεις σε όλο το μέτωπο της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης.

Παράπλευρα αυτής της πολιτικής θωπειών και ψευδαισθήσεων περί τις τουρκικές προθέσεις είναι, αφενός μεν, η εξασθένηση του αγωνιστικού φρονήματος του λαού, βοηθούντος και του διάχυτου ευδαιμονισμού. Και αφετέρου, η επικίνδυνη υποβάθμιση του οπλοστασίου του κράτους, ιδίως στους καθοριστικούς τομείς της αεροπορικής, πυραυλικής και ηλεκτρονικής θωράκισης.

Προς υποστήριξη αυτής της κατευναστικής πολιτικής συχνά διατυπώνεται το επιχείρημα ότι την ίδια, σε γενικές γραμμές, είχαν εφαρμόσει και προσωπικότητες της περιωπής και προσφοράς του Κωνσταντίνου Καραμανλή ή του χαρίσματος του Ανδρέα Παπανδρέου. Το φαινόμενο εξηγείται:

— Από τη φοβία από την οποία και οι δύο κατετρύχοντο έναντι της Τουρκίας. Δηλαδή την ιδεοληπτική πεποίθηση ότι σε ένοπλη αναμέτρηση των δύο χωρών η Ελλάς είναι «χαμένη από χέρι».

— Επακόλουθο αυτής της μοιρολατρικής εκτίμησης θα έπρεπε να είναι έμφαση στη βελτίωση της αμυντικής μας θωράκισης, ιδίως αεροπορικής, πυραυλικής και ηλεκτρονικής. Ωστόσο, οι τομείς αυτοί με την πάροδο των ετών παραμελήθηκαν. Διότι πολλές και πιεστικές οι ανάγκες ικανοποίησης άλλων κρισίμων παραμέτρων της κρατικής ευθύνης. Και, παράλληλα, οι δυνατότητες της οικονομίας ασφυκτικά περιορισμένες. Παρά ταύτα, το ποσοστό του προϋπολογισμού για τις αμυντικές δαπάνες εκυμαίνετο σε υψηλά επίπεδα. Ομως, όπως μου έλεγε παλαιότερα ξένος στρατιωτικός εμπειρογνώμονας, δεν ήταν τόσο θέμα δαπάνης αλλά επιλογών. Το αμυντικό μας δόγμα σε σχέση με την απειλή και τις γεωπολιτικές εξελίξεις στον περιρρέοντα χώρο παρουσιάζει ρωγμές, με κυριότερη το έλλειμμα της από αέρος θωράκισης. Σε αυτήν θα ’πρεπε να δοθεί απόλυτη έμφαση. Διότι οι λοιπές συνιστώσες της άμυνας θα μπορούσαν εύκολα να εξουδετερωθούν χωρίς την από αέρος κάλυψη.

Στο σημείο αυτό ανακύπτουν σοβαρά ερωτήματα ως προς τις ευθύνες της στρατιωτικής ηγεσίας, αφού αυτή εισηγείται στην κυβέρνηση την ακολουθητέα αμυντική πολιτική.

— Άλλος παράγων, όχι αμελητέος, του δισταγμού της ηγεσίας να εντείνει την αμυντική προσπάθεια θα πρέπει να αναζητηθεί σε ανταγωνισμούς και ισορροπίες στην εσωτερική κομματική σκηνή.

— Προσέτι επιβάλλεται να συνεκτιμηθούν πιέσεις από συμμάχους και ετέρους.
Ευεξήγητη, κατά συνέπεια, η ροπή της πολιτικής ηγεσίας σε παρηγορητικές ψευδαισθήσεις δυνατότητος έντιμης και συμπεφωνημένης επίλυσης των προβλημάτων με την Τουρκία, παρά το μεταξύ τους ανισοζύγιο ενόπλου ισχύος.

Απότοκος αυτής της πραγματικότητας η νοοτροπία του «μη θίγειν τα κακώς κείμενα». Όμως, αυτή βλάπτει πολύ, ιδίως λόγω του δυναμισμού της Τουρκίας και της γεωπολιτικής κινητικότητας στα Βαλκάνια. Αντιθέτως, μπορεί να σημειωθεί θετική ή και σωτήρια εξέλιξη, αν ενίοτε αναλαμβάνονται «σταθμισμένοι κίνδυνοι» (calculated risks).

Χαρακτηριστικό αυτής της καθησυχαστικής πολιτικής και το γεγονός ότι Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ ουδέποτε ετόλμησαν να φέρουν ενώπιον της Ολομελείας της Βουλής, προς ευρείας δημοσιότητος συζήτηση, θέμα αμυντικής πολιτικής και καταλληλότητας εξοπλισμών.

Ποιές από τις παραμέτρους της «ανεξαρτησίας» είναι επιδεκτικές βελτίωσης; Πολλές, υπό την προϋπόθεση σωστής ιεράρχησης των προτεραιοτήτων της κρατικής δράσης, προώθησης ικανού ανθρώπινου δυναμικού και παραμερισμού των ποικιλώνυμων ομόσταβλων «καταφερτζήδων» που λυμαίνονται το κράτος. Ειδικότερα ως προς την οικονομία των εξοπλισμών υπενθυμίζεται ότι για την ξιπασμένη, νεοπλουτίστικη περιπέτεια των Ολυμπιακών Αγώνων ξοδεύτηκαν πέραν των 13 δισ. ευρώ. Με 9 δισ. θα μπορούσαν να αγορασθούν περίπου 150 πολεμικά αεροσκάφη τελευταίας γενεάς, μεταβάλλοντας υπολογίσιμα υπέρ μας τις ισορροπίες.

Αλλά και τώρα ακόμη, παρά τους διάφορους περιορισμούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δυνατόν να βρεθούν κονδύλια προς ενδυνάμωση της άμυνας: να θεσμοθετηθεί αυτοδιοικούμενο, εκτός προϋπολογισμού Ταμείο Αμυνας τροφοδοτούμενο από πάνδημη ανταπόκριση, εθελοντικές χορηγίες στις οποίες καθοριστικά να συμβάλλουν οι μεγάλες κερδοφόρες επιχειρήσεις. Υφίσταται παρεμφερές προηγούμενο με το περίφημο λαχείο του στόλου.

Όμως, για να δραστηριοποιηθεί ο λαός χρειάζεται εμπνέων, χαρισματικός ηγέτης που επιτέλους να πει ωμά, απερικόσμητη την αλήθεια για τον τουρκικό κίνδυνο. Να παύσει το παραμύθιασμα του λαού με «μαντζούνια» ελληνοτουρκικών διαλόγων δεδοκιμασμένων και εξ υπαρχής καταδικασμένων, αφού η Τουρκία θα ζητεί πάντα περισσότερα από όσα λογικώς θα μπορούσαμε να της προσφέρουμε χάριν συμφιλίωσης.

Και οι υποχρεώσεις μας έναντι των Ευρωπαίων εταίρων μας και της νατοϊκής συμμαχίας; Θα συμπορευόμαστε μαζί τους στα μεγάλα και ευρύτερα. Θα αξιοποιήσουμε συγκλίσεις με άλλα κράτη και μάλιστα με την αναδυομένη Ρωσία. Και αξιόπιστα, λόγω ένοπλης αποτρεπτικής δυνατότητας, θα διακηρύξουμε απολύτως αδιαπραγμάτευτα και θα προστατεύσουμε με κάθε θυσία ό,τι αφορά την εθνική μας ακεραιότητα, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια όλου του έθνους. Η Τουρκία θα αντιληφθεί ότι θα πληρώσει βαρύ τίμημα για κάθε πράξη επεκτατικής θρασύτητας σε βάρος μας.

Οι εξ επαγγέλματος ρεαλιστές, ειρηνιστές και οι όμοιοι θα θεωρήσουν τις προεκτεθείσες απόψεις ουτοπιστική νεφελοβασία ρομαντικών. Ωστόσο, η ένοπλη τουρκική απειλή δεν είναι φαντασίωση, αλλά κατ’ εξοχήν ρεαλιστική, καθημερινή διαπίστωση. Οπως ρεαλιστική είναι η εκτίμηση ότι σε σχέσεις συγκρουσιακής συνύπαρξης, η ειρήνη, η ελευθερία και η αξιοπρέπεια του έθνους διασφαλίζονται, σε μεγάλο βαθμό υπολογίσιμα, μόνον από ισοζύγιο δύναμης, και δη ενόπλου.