Στις 13 Αυγούστου 2008, ο Πολ Νιούμαν αποφάσισε ότι είχε παλέψει και αντέξει αρκετά. Μετά από έξι μήνες χημειοθεραπείας και άλλων μεθόδων καταστολής, επέλεξε να παραδοθεί στην αναπόφευκτη μοίρα κάθε ανθρώπου που βρίσκεται αντιμέτωπος με την πιο επιθετική μορφή καρκίνου του πνεύμονα. Ανακοίνωσε στη Τζόαν και στα παιδιά του ότι θέλει να φύγει από το νοσοκομείο της Νέας Υόρκης που νοσηλευόταν από τις αρχές της χρονιάς και να επιστρέψει στο σπίτι του στο Κονέκτικατ για να διευθετήσει τις τελευταίες εκκρεμότητες πριν πεθάνει.
Μερικές εβδομάδες αργότερα, έμπαινε στο αγωνιστικό του αυτοκίνητο για έναν τελευταίο γύρο στην πίστα που φιλοξενούσε τις προπονήσεις και τους αγώνες του τα τελευταία 30 χρόνια. Ένα μήνα αργότερα, το διεθνές κοινό μάθαινε σοκαρισμένο όχι μόνο την είδηση του θανάτου ενός εκ των τελευταίων γιγάντων του Χόλιγουντ, αλλά και την έκταση της ασθένειάς του το τελευταίο τρίμηνο.
Οι τίτλοι τέλους για τον Πολ Νιούμαν ήρθαν όπως ακριβώς και οι τίτλοι εκκίνησής του στο πανί και στο σανίδι πριν από 55 χρόνια: Χωρίς τυμπανοκρουσίες, με απόλυτη αξιοπρέπεια, μακριά από τα φώτα του σταρ σίστεμ που τον επέβαλε αλλά ποτέ δεν κατάφερε να τον χειραγωγήσει. Ο ηθοποιός που μετά την πρώτη “τραγική” εμφάνισή του στην οθόνη αγόρασε διαφημιστικό χώρο σε Νεοϋορκέζικη εφημερίδα ώστε να ζητήσει συγγνώμη από τους θεατές “για την κάκιστη ποιότητα της ταινίας”, δε θα μπορούσε παρά να αποχαιρετήσει τη ζωή με μια ελαφρά υπόκλιση μπροστά στους ανθρώπους και τα πράγματα που αγάπησε...
Και ποιος δε γνωρίζει τις αδυναμίες της ζωής του Πολ Νιούμαν! Η τέχνη του, η λατρεμένη του Τζόαν, οι αγώνες ταχύτητας και το φιλανθρωπικό του έργο ήταν ο ζηλευτός απολογισμός 83 χρόνων σταθερότητας και αξιοπρέπειας. Ήταν ανοιχτό βιβλίο, λένε όσοι τον γνώρισαν ή συνεργάστηκαν μαζί του. Ήξερε τι ήθελε, αγωνιζόταν για να το κατακτήσει και λειτουργούσε πάντα με τους προσωπικούς του κανόνες ηθικής. Μακριά από επαγγελματικές και προσωπικές εκπτώσεις, αρνήθηκε πεισματικά να παρασυρθεί από τη φήμη, το χρήμα και την ομορφιά του.
Στις σκονισμένες βιογραφίες που τα διεθνή μέσα ανέσυραν σαββατιάτικα και στις νεκρολογίες που χιλιάδες φαν ανάρτησαν στα φόρουμ του Διαδικτύου, τα προτερήματα της αξιοζήλευτης ζωής και καριέρας του αντανακλούν τις αξίες που εξέπεμπε για κάθε υπογράφοντα. Άλλος εστιάζει στα πιο ελκυστικά γαλάζια μάτια που πέρασαν ποτέ μπροστά απ’ την κάμερα, άλλος στους αξέχαστους χαρακτήρες που ερμήνευσε από τους “Δύο Ληστές” και το “Κεντρί”, ως το “Cool Hand Luke”, το “Hud” και το “Χρώμα Του Χρήματος”. Αλλού διαβάζεις για την ενάντια στα χολιγουντιανά ήθη σταθερότητα του 50ετούς γάμου του με τη Τζόαν κι αλλού για τα 200 εκατομμύρια δολάρια που χάρισε σε φιλανθρωπικούς σκοπούς μέσα από τις απόλυτα επιτυχημένες ιταλικές σάλτσες του.
Κάποιοι ανακαλύπτουν τη φιλανθρωπική οργάνωση σε 11 χώρες του κόσμου που ίδρυσε για παιδιά με ανίατες ασθένειες και αναρωτιούνται γιατί δεν τη διαφήμισε όπως άλλοι συνάδελφοί του. Άλλοι συζητούν για τη σχέση ζωής που δημιούργησε με τον συμπρωταγωνιστή του στο “Κεντρί” και στους “Δύο Ληστές”, Ρόμπερτ Ρέντφορντ και για το πόσο συμπαθής ήταν σε όλους τους συναδέλφους του. Η συγκίνηση στα φόρουμ ξεχειλίζει. Ούτε ένας από τους χιλιάδες χρήστες του Διαδικτύου που κατέθεσαν τις σκέψεις τους για εκείνον, δε βρήκε κάτι σκωπτικό να γράψει. Εντυπωσιακότερο απ’ όσο ακούγεται, αν θυμηθεί κανείς τα δεκάδες ειρωνικά σχόλια των ίδιων χρηστών στα “φόρουμ εκτίμησης” που δημιουργήθηκαν μετά το θάνατο του Μπράντο, της ιδίας ηλικιακής κλάσης με εκείνον...
Αμέσως μόλις τελείωσα το σερφάρισμα των νεκρολογιών και πριν ακόμη ξεφύγω από τη θλίψη της απουσίας του, ξαναέβαλα στο DVD το “Empire Falls”, την τηλεταινία που του χάρισε το βραβείο EMMY σε μια από τις τελευταίες του ερμηνείες πριν αποσυρθεί οριστικά το 2007 (“γιατί δεν έχω πια την απαραίτητη φυσική κατάσταση ώστε να ανταποκριθώ στις προκλήσεις των ρόλων”, είχε δηλώσει με παρρησία). Απολαμβάνοντας την αλέγκρα ερμηνεία του ως ηλικιωμένου αλήτη, η λατρεία μου για την προσωπικότητα και το ταλέντο του άρχισε μέσα μου να αποκρυσταλλώνεται.
Κάθε ηθοποιός, τραγουδιστής, καλλιτέχνης που σε αγγίζει σε κάποιο προσωπικό επίπεδο, ακτινοβολεί μέσω προβολής. Δεν τον γνωρίζεις, δεν μπορείς να εκφέρεις άποψη για το χαρακτήρα ή τη ζωή του, αλλά λειτουργεί πάνω σου υπερβατικά ως πρότυπο. Όποιος κι αν ήταν στην καλά φυλαγμένη ιδιωτική του ζωή, ο Πολ Νιούμαν θα αντιπροσωπεύει πάντα τον σεμνό, αξιοπρεπή, αταλάντευτο άντρα που όλοι μας θα θέλαμε να είμαστε.
Μπορεί να ήταν ακαταμάχητα ωραίος, απερίγραπτα ταλαντούχος, εντυπωσιακά πιστός και αψεγάδιαστα φιλεύσπλαχνος. Μπορεί και όχι. Ήταν όμως σίγουρα ένας υπέροχος άνθρωπος.
Πηγή: www.skai.gr
28/09/2008
Μερικές εβδομάδες αργότερα, έμπαινε στο αγωνιστικό του αυτοκίνητο για έναν τελευταίο γύρο στην πίστα που φιλοξενούσε τις προπονήσεις και τους αγώνες του τα τελευταία 30 χρόνια. Ένα μήνα αργότερα, το διεθνές κοινό μάθαινε σοκαρισμένο όχι μόνο την είδηση του θανάτου ενός εκ των τελευταίων γιγάντων του Χόλιγουντ, αλλά και την έκταση της ασθένειάς του το τελευταίο τρίμηνο.
Οι τίτλοι τέλους για τον Πολ Νιούμαν ήρθαν όπως ακριβώς και οι τίτλοι εκκίνησής του στο πανί και στο σανίδι πριν από 55 χρόνια: Χωρίς τυμπανοκρουσίες, με απόλυτη αξιοπρέπεια, μακριά από τα φώτα του σταρ σίστεμ που τον επέβαλε αλλά ποτέ δεν κατάφερε να τον χειραγωγήσει. Ο ηθοποιός που μετά την πρώτη “τραγική” εμφάνισή του στην οθόνη αγόρασε διαφημιστικό χώρο σε Νεοϋορκέζικη εφημερίδα ώστε να ζητήσει συγγνώμη από τους θεατές “για την κάκιστη ποιότητα της ταινίας”, δε θα μπορούσε παρά να αποχαιρετήσει τη ζωή με μια ελαφρά υπόκλιση μπροστά στους ανθρώπους και τα πράγματα που αγάπησε...
Και ποιος δε γνωρίζει τις αδυναμίες της ζωής του Πολ Νιούμαν! Η τέχνη του, η λατρεμένη του Τζόαν, οι αγώνες ταχύτητας και το φιλανθρωπικό του έργο ήταν ο ζηλευτός απολογισμός 83 χρόνων σταθερότητας και αξιοπρέπειας. Ήταν ανοιχτό βιβλίο, λένε όσοι τον γνώρισαν ή συνεργάστηκαν μαζί του. Ήξερε τι ήθελε, αγωνιζόταν για να το κατακτήσει και λειτουργούσε πάντα με τους προσωπικούς του κανόνες ηθικής. Μακριά από επαγγελματικές και προσωπικές εκπτώσεις, αρνήθηκε πεισματικά να παρασυρθεί από τη φήμη, το χρήμα και την ομορφιά του.
Στις σκονισμένες βιογραφίες που τα διεθνή μέσα ανέσυραν σαββατιάτικα και στις νεκρολογίες που χιλιάδες φαν ανάρτησαν στα φόρουμ του Διαδικτύου, τα προτερήματα της αξιοζήλευτης ζωής και καριέρας του αντανακλούν τις αξίες που εξέπεμπε για κάθε υπογράφοντα. Άλλος εστιάζει στα πιο ελκυστικά γαλάζια μάτια που πέρασαν ποτέ μπροστά απ’ την κάμερα, άλλος στους αξέχαστους χαρακτήρες που ερμήνευσε από τους “Δύο Ληστές” και το “Κεντρί”, ως το “Cool Hand Luke”, το “Hud” και το “Χρώμα Του Χρήματος”. Αλλού διαβάζεις για την ενάντια στα χολιγουντιανά ήθη σταθερότητα του 50ετούς γάμου του με τη Τζόαν κι αλλού για τα 200 εκατομμύρια δολάρια που χάρισε σε φιλανθρωπικούς σκοπούς μέσα από τις απόλυτα επιτυχημένες ιταλικές σάλτσες του.
Κάποιοι ανακαλύπτουν τη φιλανθρωπική οργάνωση σε 11 χώρες του κόσμου που ίδρυσε για παιδιά με ανίατες ασθένειες και αναρωτιούνται γιατί δεν τη διαφήμισε όπως άλλοι συνάδελφοί του. Άλλοι συζητούν για τη σχέση ζωής που δημιούργησε με τον συμπρωταγωνιστή του στο “Κεντρί” και στους “Δύο Ληστές”, Ρόμπερτ Ρέντφορντ και για το πόσο συμπαθής ήταν σε όλους τους συναδέλφους του. Η συγκίνηση στα φόρουμ ξεχειλίζει. Ούτε ένας από τους χιλιάδες χρήστες του Διαδικτύου που κατέθεσαν τις σκέψεις τους για εκείνον, δε βρήκε κάτι σκωπτικό να γράψει. Εντυπωσιακότερο απ’ όσο ακούγεται, αν θυμηθεί κανείς τα δεκάδες ειρωνικά σχόλια των ίδιων χρηστών στα “φόρουμ εκτίμησης” που δημιουργήθηκαν μετά το θάνατο του Μπράντο, της ιδίας ηλικιακής κλάσης με εκείνον...
Αμέσως μόλις τελείωσα το σερφάρισμα των νεκρολογιών και πριν ακόμη ξεφύγω από τη θλίψη της απουσίας του, ξαναέβαλα στο DVD το “Empire Falls”, την τηλεταινία που του χάρισε το βραβείο EMMY σε μια από τις τελευταίες του ερμηνείες πριν αποσυρθεί οριστικά το 2007 (“γιατί δεν έχω πια την απαραίτητη φυσική κατάσταση ώστε να ανταποκριθώ στις προκλήσεις των ρόλων”, είχε δηλώσει με παρρησία). Απολαμβάνοντας την αλέγκρα ερμηνεία του ως ηλικιωμένου αλήτη, η λατρεία μου για την προσωπικότητα και το ταλέντο του άρχισε μέσα μου να αποκρυσταλλώνεται.
Κάθε ηθοποιός, τραγουδιστής, καλλιτέχνης που σε αγγίζει σε κάποιο προσωπικό επίπεδο, ακτινοβολεί μέσω προβολής. Δεν τον γνωρίζεις, δεν μπορείς να εκφέρεις άποψη για το χαρακτήρα ή τη ζωή του, αλλά λειτουργεί πάνω σου υπερβατικά ως πρότυπο. Όποιος κι αν ήταν στην καλά φυλαγμένη ιδιωτική του ζωή, ο Πολ Νιούμαν θα αντιπροσωπεύει πάντα τον σεμνό, αξιοπρεπή, αταλάντευτο άντρα που όλοι μας θα θέλαμε να είμαστε.
Μπορεί να ήταν ακαταμάχητα ωραίος, απερίγραπτα ταλαντούχος, εντυπωσιακά πιστός και αψεγάδιαστα φιλεύσπλαχνος. Μπορεί και όχι. Ήταν όμως σίγουρα ένας υπέροχος άνθρωπος.
Πηγή: www.skai.gr
28/09/2008
