Οι εσωτερικοί ρυθμοί της Ιστορίας: Τάσσος Παπαδόπουλος

Ασχέτως των προσωπικών απόψεων του κάθε πολίτη, ορισμένα θέματα έχουν την δική τους δυναμική στην Ιστορία. Μετά την σωστή απόρριψη του Σχεδίου Ανάν V από την Ελληνική Κυπριακή πλευρά, τον Απρίλιο του 2004, πολλοί -δυστυχώς οι δικοί- κατηγορούν την δική μας πλευρά για το αδιέξοδο στο οποίο έφθασε το Κυπριακό μετά τους αδέξιους και εν τέλει ενδοτικούς χειρισμούς της περιόδου 1999-2003. Θεωρούν ότι ο Τάσσος Παπαδόπουλος με τους χειρισμούς του οδήγησε στην χειροτέρευση των προνοιών του Σχεδίου Ανάν από το Σχέδιο III στο Σχέδιο V κι όχι ο σχεδιασμός των Αγγλοαμερικανών για την αποενοχοποίηση της Τουρκίας είτε μέσω ενός ΝΑΙ σε ένα σχέδιο διάλυσης είτε μέσω ενός ΟΧΙ που θα οδηγούσε στην αναβάθμιση των κατεχομένων και την ανεμπόδιστη πορεία της Τουρκίας προς την Ε.Ε. Αυτήν την ερμηνεία των γεγονότων που οδήγησαν στο δημοψήφισμα έχει όλως παραδόξως αποδεχθεί και ο Ιωάννης Κασουλίδης κατά την παρουσίαση του σχετικού βιβλίου του Ανδρέα Θεοφάνους πρόσφατα.

Κατά την άποψη του γράφοντος, το έτος 2004 έφερε τον τερματισμό της ουσιαστικής στασιμότητας της περιόδου 1974-2004. Το Κυπριακό, μετά την ένταξή μας στην Ε.Ε. ανεδείχθη σε πραγματικά διεθνές πρόβλημα, μια και νέες προεκτάσεις του επηρεάζουν ουσιαστικά τις σχέσεις μεταξύ διεθνών οργανισμών (άρα και συμφερόντων) όπως τις σχέσεις μεταξύ ΝΑΤΟ και Ε.Ε. Άρα η ανάγκη για τερματισμό της διαμάχης είναι μεγαλύτερη παρά ποτέ άλλοτε. Το Κυπριακό λοιπόν, έχει μπει έκτοτε στην «τελική» του ευθεία. Η οποία μπορεί να οδηγήσει οπουδήποτε. Οπουδήποτε. Κι αυτό πρέπει να το έχουμε πάντα υπ’ όψιν. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κατά τη νέα διαπραγμάτευση που φαίνεται να είναι στα σκαριά, πρέπει να έχουμε ως εντολοδόχο της δικής μας πλευράς τον άνθρωπο εκείνο που έχει τις μεγαλύτερες ικανότητες αλλά και την περισσότερη επιμονή πάνω στα αιτήματά μας, που αφορούν όχι μόνον το μέλλον μας ως Κυπριακού Ελληνισμού αλλά έτι περαιτέρω και την επιβίωση του κράτους μας και του αυριανού κοινού μας κράτους με τους Τουρκοκύπριους. Ενός ανεξάρτητου και ευρωπαϊκού κράτους, χωρίς την επικυριαρχία της Τουρκίας. Όχι ενός δήθεν κράτους, με ουσιαστικό ρόλο αυτόν του Δούρειου Ίππου για την είσοδο της Τουρκίας στην Ε.Ε. προτού εκπληρώσει οποιοδήποτε από τα κριτήρια εισδοχής της.

Ένα κοινό κράτος με τους Τουρκοκύπριους προϋποθέτει ασφαλώς κάποιους συμβιβασμούς. Η δική μας πλευρά όμως, δυστυχώς, διαχρονικά έχει προβεί σε όλες εκείνες τις λογικές (και μη) παραχωρήσεις που θα ανέμενε ένα αντικειμενικός τρίτος παρατηρητής και αυτός είναι και ο λόγος όπου πλέον ευελιξία στις διαπραγματεύσεις, στην δική μας περίπτωση ισούται με ενδοτισμό. Ασφαλώς όχι ηθελημένο, αλλά δυστυχώς πραγματικό. Για να μην εμπλακούμε όμως σε άλλου είδους συζητήσεις, αρκεί να αναφερθεί ότι το σίγουρο είναι ότι για να λειτουργήσει το νέο κράτος θα πρέπει να το νιώθουμε και οι δύο πλευρές ως δικό μας, ότι δηλαδή μάς εκπροσωπεί. Δηλαδή οι Ελληνοκύπριοι να συνεχίσουν να νιώθουν τη συνέχεια του κράτους που καλώς ή κακώς εκπροσώπησαν μόνοι τους για 44 τώρα χρόνια, αλλά και οι Τουρκοκύπριοι να ξανανιώσουν τμήμα ενός κράτους κι όχι ενός υποτελούς στην Τουρκία παρανόμου μορφώματος.



Ο Τάσσος Παπαδόπουλος απέδειξε, αν μη τί άλλο, σε όλη την πολιτική του ιστορία ότι παραμένει πιστός στις αρχές και τις αξίες που εμπεριέχουν την ψυχή και την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού στην Κύπρο. Μία ιστορική παρουσία που ασχέτως των στρεβλώσεων των εθνικισμών της κάποτε Δεξιάς και των Διεθνισμών της κάποτε Αριστεράς, επιβιώνει ώς σήμερα στην γλώσσα και την ψυχή του λαού μας. Δηλαδή, μετά το τέλος των ιδεολογιών, απεδείχθη ότι η αγάπη για τον πάτριο τόπο είναι μία πραγματικότητα κι όχι το κατασκεύασμα ενός κάποιου εθνικισμού που μάς επεβλήθη. Περαιτέρω, με την στάση του στο Δημοψήφισμα απέδειξε ότι έχει κότσια να κάνει το σωστό ασχέτως πιέσεων, που για όσους μπόρεσαν να νιώσουν το κλίμα της εποχής, ήσαν πραγματικά αφόρητες.

Τώρα που υπάρχει η διαδικασία Γκαμπάρι της 8ης Ιουλίου 2006 που μπορεί να οδηγήσει σε ένα σωστότερο λιμάνι για το κλείσιμο των πληγών του τόπου μας (που αναμφίβολα θα χρειαστεί χρόνια προσπαθειών) ο Τάσσος Παπαδόπουλος είναι ο άνθρωπος που έχει τα περισσότερα περιθώρια να “παίξει” χοντρά το παιγνίδι, ώστε να μπορέσει να ισοσκελιστεί η βαρύτατη αδυναμία μας -διπλωματική και στρατιωτική- έναντι της κατοχικής δύναμης. Μόνον τότε οι γείτονες υπάρχει περίπτωση να δελεαστούν -και να αναγκαστούν- να χρησιμοποιήσουν το κλειδί της λύσης, που άλλοι αλλά και η δική τους ετοιμότητα και προετοιμασία τους διασφάλισαν.

Θεόδωρος Δ. Γκότσης
09/12/2007

Απαράδεκτα τα μέτρα για τη σχολική στολή

Μόνο λύπη στους σκεπτόμενους πολίτες μπορεί να προκαλέσει η και επίσημη πλέον απόφαση του Υπουργείου Παιδείας για την εισαγωγή του τζιν στα σχολεία. Δυστυχώς και στην Κύπρο φαίνεται πως η αντίσταση στους λαϊκισμούς δεν μπόρεσε να κρατήσει άλλο και ο άκρατος κομματισμός που μαστίζει κάθε τομέα της κοινωνίας μας κατάφερε να βρει δίοδο και στα σχολεία (μετά την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στα Πανεπιστήμια).

Ήρθαμε και σ’ αυτό το ζήτημα να μιμηθούμε την… απαράμιλλου κάλλους διάλυση που επιβλήθηκε στην εκπαίδευση στην Ελλάδα, θεωρώντας την ως «κατάκτηση του μαθητικού κινήματος» και «εκδημοκρατισμό και εκσυγχρονισμό του δημόσιου σχολείου» (Ανακοίνωση ΠΣΕΜ, 07/09/2007). Αγνοούμε οι δύσμοιροι τους λόγους που για τόσα χρόνια ορθά προτείνονταν προς υποστήριξιν της χρήσης στολής: δηλαδή η προστασία της ομαδικότητος των μαθητών και της αξιοπρέπειας των φτωχότερων μαθητών από τις Νεοταξικές έννοιες του «καταναλωτή» και της «μαζικότητας», που καπηλευόμενες την ατομικότητα και την μοναδικότητα του κάθε ανθρώπινου προσώπου, οδηγούν στην άκρα φιλαυτία και συμφεροντολογία της α-κοινωνησίας.

Και ως να μην έφθαναν όλα αυτά, δημιουργείται κι ένα μπάχαλο: αυτό της «εναλλακτικής επιλογής». Ο καθένας μπορεί να «επιλέξει» από μία «γκάμα» στολών, εν είδη πασαρέλας, να κάνει τους «συνδυασμούς» του ή αν θέλει να φορέσει το τζινάκι του που πρέπει όμως –προσέξτε- να είναι μόνον «denim»… Δηλαδή νέοι μπελάδες, νέα προβλήματα για τους καθηγητές: πόσες ώρες αποβολή θα βάλουμε στον τάδε που φοράει ξεβαμμένο τζίν; Οι μαθητές θα αρχίσουν και πάλι να μιλούν για «παραβίαση των δημοκρατικών δικαιωμάτων τους» και φυσικά όπως πάντα κανείς δεν κάνει λόγο για τις υποχρεώσεις τους έναντι, πρώτον του εαυτού τους και δεύτερον της πολιτείας.

Φυσικά στους τομείς που δεν μάς συμφέρει, δεν ασχολούμαστε με τα ισχύοντα στην υπόλοιπη Ευρώπη, δηλαδή:

α). την έλλειψη κομματισμού στα Σχολεία και τα Πανεπιστήμια (τα οποία ως χώρος ιερός, χώρος έρευνας και γνώσης πρέπει να έχουν ενότητα κι όχι τον χωρισμό που επιφέρουν τα κόμματα, όπως δηλοί και η λέξη «κόμμα» στα Ελληνικά),

β). την πειθαρχία και την τάξη στα δημόσια και ιδιωτικά σχολεία που επιβάλλονται γιατί –κι ας μην το ξεχνούμε- πολίτες με δικαιώματα γινόμαστε στα 18 κι όχι πιο πριν.

Το σχολείο αποτελεί άσκηση προς το να γίνει κανείς πολίτης. Κι αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε όλοι. Κυρίως δε οι «αρμόδιοι» και υπεύθυνοι της Πολιτείας. Αποτελεί μία πορεία προς τον στόχο της σωστά εννοούμενης κοινωνικοποίησης, κι όχι προς ένα επάγγελμα συνδεόμενο με «την αγορά εργασίας» ή την απλή πρόσκτηση «γνώσεων».

Θεόδωρος Δ. Γκότσης, "Ο Φιλελεύθερος", 11/09/2007