Για τους ελευθέρως σκεπτομένους πολίτες, για όσους δηλαδή ιεραρχούν στην ζωή τους ως σημαντικότερη προτεραιότητα το «ορθώς διανοείσθαι διά το ορθώς κοινωνείν» η επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση στην Κύπρο αποτελεί μία κρίσιμη καμπή στην ιστορία του Ελληνισμού καθ’ όλου. Πρώτα και κύρια κρίνεται το αν θα συνεχιστεί αταλάντευτη η στροφή, όσον αφορά το Κυπριακό, που προσεκτικά και μεθοδικά πραγματοποίησε από το 2003 ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Μία στροφή από τις συνεχείς διολισθήσεις στην σωστή πορεία που εγγυάται ότι αν προκύψει λύση, τουλάχιστον αυτή θα είναι και λειτουργική και βιώσιμη.
Α). Εδραίωση της σωστής βάσης της ομοσπονδίας.
Η Ομοσπονδοποίηση της Κύπρου υπήρξε αρχικά ένας μαξιμαλισμός της Τουρκικής πλευράς πριν από τα γεγονότα του 1974. Σήμερα αποτελεί ίσως τη μοναδική οδό για την αποφυγή της οριστικής διχοτόμησης η οποία μπορεί να αποτελέσει σταδιακά και σε βάθος χρόνου το προκάλυμμα για την Τουρκοποίηση ολόκληρου του νησιού. Δυστυχώς, τόσο οι διαπραγματευτές των Ιδεών Γκάλι όσο και οι διαπραγματευτές του Σχεδίου Ανάν δεν επέμειναν από την αρχή σε μερικές «κόκκινες γραμμές». Κι αυτό λόγω της βαθειάς τους πίστης στην λογική του δήθεν «ρεαλισμού» που συνίσταται στο ότι ο αδύναμος πρέπει να υπογράψει το συντομότερο γιατί ο χρόνος θα φέρνει συνεχώς χειρότερα σχέδια και τετελεσμένα. Δηλαδή στην έλλειψη πίστης στον αγώνα για περαιτέρω ενίσχυση και θωράκιση της Κυπριακής Δημοκρατίας που θα μας φέρει στη σωστή θέση για την τελική διαπραγμάτευση.
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος κατάφερε να ανατρέψει όλη αυτήν την πορεία (και μάλιστα με βαρύτατο πολιτικό κόστος διεθνώς) και να ακολουθήσει έκτοτε τον δρόμο που προτείνει μία ορθή ομοσπονδία, με το σωστό περιεχόμενο και χωρίς διακρίσεις για οποιονδήποτε από τους πολίτες της. Βασικές πλέον αρχές είναι:
- Έξω από τον συνεταιρισμό η Τουρκία.
- Καθαρή συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας.
- Επανένταξη Τουρκοκυπρίων με αλλαγή Συντάγματος μέσα από διαπραγμάτευση τεχνοκρατών και ίσως υπό μία Συντακτική Συνέλευση, υπό την αιγίδα της Ε.Ε.
Β). Σοβαρότητα στην διαπραγμάτευση με την κατάθεση τεκμηριωμένων προτάσεων από τη δική μας πλευρά.
Πολλοί μιλούν τώρα για ευελιξία, ξεχνώντας ότι πρώτος ο Τάσσος Παπαδόπουλος έχει δείξει ευελιξία σε πολλές περιπτώσεις. Κυριότερη από αυτές θεωρώ την πρόταση της κυβέρνησης για το άνοιγμα του λιμανιού της Αμμοχώστου με παράλληλη επιστροφή της κλειστής περιοχής της. Μια πρόταση που μπορεί να μην βρήκε ανταπόκριση (τουλάχιστον προς το παρόν) αλλά βοήθησε στην βελτίωση του κλίματος έναντι της Κύπρου στους κόλπους της Ε.Ε. δείχνοντας τη διάθεσή μας για υποβολή εποικοδομητικών προτάσεων. Ας θυμόμαστε το πόσο σκληρά δούλεψε υπέρ της προτάσεως αυτής η Λουξεμβουργιανή προεδρία της Ε.Ε.
Γ). Προσκόλληση στους διεθνείς κανόνες.
Πλέον η πλευρά μας δεν αποδέχεται αποκλίσεις από τις βασικές ελευθερίες του ανθρώπου και τα ανθρώπινα δικαιώματα χάριν και μόνον της πρακτικής και για να «προχωρούν» οι διαπραγματεύσεις. Παράδειγμα, η σκληρή άμα και τεκμηριωμένη απάντηση του Προέδρου στην έκθεση του Κόφι Ανάν τον Ιούνιο του 2004.
Δ). Ενίσχυση της θέσης της δικής μας πλευράς για πιο ισορροπημένη διαπραγμάτευση (εμπλοκή και των πέντε μονίμων μελών του Σ.Α. του ΟΗΕ στις διαπραγματεύσεις, ένταξη στην Ε.Ε., ένταξη Τουρκίας, σχέσεις Ε.Ε. – ΝΑΤΟ, θέμα πετρελαίων, εντατικοποίηση σχέσεων με Γαλλία και Ρωσία).
Είπαμε και στην εισαγωγή ότι κατά κύριο λόγο στις 17 και 24 Φεβρουαρίου κρίνεται η στροφή που περιγράφεται ανωτέρω στο Κυπριακό. Και αυτή κρίνεται όχι μόνον γιατί οι άλλοι δύο υποψήφιοι εκ των πραγμάτων αδυνατούν να τη συνεχίσουν ακόμη και αν το θέλουν (θα επανέλθω με νέο κείμενο επ’ αυτού) αλλά κρίνεται και από μέρους της ίδιας της ιστορικής νομοτέλειας, μια και δυστυχώς το Ελληνικό μας Έθνος στις κρίσιμες καμπές αδυνατούσε να κατανοήσει την κρισιμότητά τους, και εμφορούμενο από την γκρίνια της κούρασης δεν έβλεπε μακροπρόθεσμα με τραγικά αποτελέσματα. Καιρός είναι όσοι ελευθέρως σκέπτονται να δουν μακρυά, και ασχέτως των συνθηκών της αποχαύνωσης και του καταναλωτισμού υπό τις οποίες διεξάγεται ο αγώνας μας για λύση (που στην ουσία του είναι ο αγώνας για την πλήρη ανεξαρτησία και διατήρηση της κρατικής μας οντότητας) να πιστέψουν σε αυτόν και να ψηφίσουν τον άνθρωπο που αν μη τι άλλο αρνήθηκε την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας εν μία νυκτί χωρίς κανένα σαφές και λογικό αντίτιμο. Και ας μη ξεχνούμε ότι στην Κύπρο «ο εχθρός είναι εντός των τειχών». Το «ποτζεί» είναι δικό μας, τμήμα του κράτους μας κι όχι χώρος Τουρκικής επικυριαρχίας. Οι Τούρκοι πρέπει να γίνουν γείτονες, κι όχι διαρρήκτες, και οι Τουρκοκύπριοι συνέταιροι κι όχι εχθροί. Όταν όλες οι πλευρές κατανοήσουν το απλό αυτό πράγμα, τα προβλήματα θα βρουν μία λύση και μόνον τότε αυτή θα είναι λειτουργική. Όταν πιστέψουν σε αυτήν αυτοί που θα πρέπει και να την εφαρμόσουν.
Θεόδωρος Δ. Γκότσης
20/01/2008
