Μόνο λύπη στους σκεπτόμενους πολίτες μπορεί να προκαλέσει η και επίσημη πλέον απόφαση του Υπουργείου Παιδείας για την εισαγωγή του τζιν στα σχολεία. Δυστυχώς και στην Κύπρο φαίνεται πως η αντίσταση στους λαϊκισμούς δεν μπόρεσε να κρατήσει άλλο και ο άκρατος κομματισμός που μαστίζει κάθε τομέα της κοινωνίας μας κατάφερε να βρει δίοδο και στα σχολεία (μετά την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στα Πανεπιστήμια).
Ήρθαμε και σ’ αυτό το ζήτημα να μιμηθούμε την… απαράμιλλου κάλλους διάλυση που επιβλήθηκε στην εκπαίδευση στην Ελλάδα, θεωρώντας την ως «κατάκτηση του μαθητικού κινήματος» και «εκδημοκρατισμό και εκσυγχρονισμό του δημόσιου σχολείου» (Ανακοίνωση ΠΣΕΜ, 07/09/2007). Αγνοούμε οι δύσμοιροι τους λόγους που για τόσα χρόνια ορθά προτείνονταν προς υποστήριξιν της χρήσης στολής: δηλαδή η προστασία της ομαδικότητος των μαθητών και της αξιοπρέπειας των φτωχότερων μαθητών από τις Νεοταξικές έννοιες του «καταναλωτή» και της «μαζικότητας», που καπηλευόμενες την ατομικότητα και την μοναδικότητα του κάθε ανθρώπινου προσώπου, οδηγούν στην άκρα φιλαυτία και συμφεροντολογία της α-κοινωνησίας.
Και ως να μην έφθαναν όλα αυτά, δημιουργείται κι ένα μπάχαλο: αυτό της «εναλλακτικής επιλογής». Ο καθένας μπορεί να «επιλέξει» από μία «γκάμα» στολών, εν είδη πασαρέλας, να κάνει τους «συνδυασμούς» του ή αν θέλει να φορέσει το τζινάκι του που πρέπει όμως –προσέξτε- να είναι μόνον «denim»… Δηλαδή νέοι μπελάδες, νέα προβλήματα για τους καθηγητές: πόσες ώρες αποβολή θα βάλουμε στον τάδε που φοράει ξεβαμμένο τζίν; Οι μαθητές θα αρχίσουν και πάλι να μιλούν για «παραβίαση των δημοκρατικών δικαιωμάτων τους» και φυσικά όπως πάντα κανείς δεν κάνει λόγο για τις υποχρεώσεις τους έναντι, πρώτον του εαυτού τους και δεύτερον της πολιτείας.
Φυσικά στους τομείς που δεν μάς συμφέρει, δεν ασχολούμαστε με τα ισχύοντα στην υπόλοιπη Ευρώπη, δηλαδή:
α). την έλλειψη κομματισμού στα Σχολεία και τα Πανεπιστήμια (τα οποία ως χώρος ιερός, χώρος έρευνας και γνώσης πρέπει να έχουν ενότητα κι όχι τον χωρισμό που επιφέρουν τα κόμματα, όπως δηλοί και η λέξη «κόμμα» στα Ελληνικά),
β). την πειθαρχία και την τάξη στα δημόσια και ιδιωτικά σχολεία που επιβάλλονται γιατί –κι ας μην το ξεχνούμε- πολίτες με δικαιώματα γινόμαστε στα 18 κι όχι πιο πριν.
Το σχολείο αποτελεί άσκηση προς το να γίνει κανείς πολίτης. Κι αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε όλοι. Κυρίως δε οι «αρμόδιοι» και υπεύθυνοι της Πολιτείας. Αποτελεί μία πορεία προς τον στόχο της σωστά εννοούμενης κοινωνικοποίησης, κι όχι προς ένα επάγγελμα συνδεόμενο με «την αγορά εργασίας» ή την απλή πρόσκτηση «γνώσεων».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου