Τόσο διαφορετικοί αλλά και τόσο ίδιοι - ΣΤΑΥΡΟΥ ΛΥΓΕΡΟΥ

Αν και σύμφωνα με την εκλογική αριθμητική ο Δημήτρης Χριστόφιας έχει περισσότερες πιθανότητες νίκης, η έκβαση της μάχης για την προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας απέχει πολύ από το να είναι δεδομένη. Ο Γιαννάκης Κασουλίδης (υποψήφιος του δεξιού ΔΗΣΥ) εξασφάλισε την ανοικτή υποστήριξη του Αρχιεπισκόπου Χρυσόστομου, αλλά ο ηγέτης του κομμουνιστικογενούς ΑΚΕΛ έχει -με συμβατικούς όρους τουλάχιστον- σημαντικότερο πλεονέκτημα. Τα μεγαλύτερα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου τάχθηκαν υπέρ του. Η κεντροαριστερή ΕΔΕΚ εξ αρχής και το κεντρώο ΔΗΚΟ στη συνέχεια.

Σε ό,τι αφορά την ΕΔΕΚ, έχει σημασία η σιωπή του ιστορικού ηγέτη της Βάσου Λυσσαρίδη. Σε ό,τι αφορά το ΔΗΚΟ, σημειώθηκε παλινδρόμηση. Αρχικά εκδηλώθηκε μία τάση υποστήριξης του Γ. Κασουλίδη, αλλά το κλίμα γρήγορα άλλαξε. Η στροφή αποδόθηκε σε παρασκηνιακή παρέμβαση του Τάσσου Παπαδόπουλου υπέρ του Δ. Χριστόφια. Ο απερχόμενος πρόεδρος, όμως, το διαψεύδει κατηγορηματικά. Υπενθυμίζουμε ότι δημοσίως δήλωσε ότι δεν θα πάρει θέση.

Από την περασμένη Κυριακή το βράδυ έλαβε χώρα ένα οργιώδες πολιτικό παζάρι. Ο Τ. Παπαδόπουλος άκουσε από τους αντιπάλους του τα πιο θερμά λόγια για τις υπηρεσίες του στην Κύπρο. Και οι δύο υποψήφιοι του δεύτερου γύρου αφενός πρόσφεραν υπουργεία κι αφετέρου ανέλαβαν δεσμεύσεις για την πολιτική στο Κυπριακό. Το ΔΗΚΟ υποστηρίζει Χριστόφια έχοντας εξασφαλίσει την προεδρία της Βουλής, το υπουργείο Εξωτερικών και ορισμένα ακόμα χαρτοφυλάκια. Παρ' όλα αυτά, ανώτατα στελέχη του γύρισαν την πλάτη στην κομματική γραμμή και στηρίζουν Κασουλίδη. Χαρτοφυλάκια έχει εξασφαλίσει και η ΕΔΕΚ.

Δεν συνέβη το ίδιο με το Ευρωπαϊκό Κόμμα. Δήλωσε ότι δεν θα στηρίξει κανέναν από τους δύο υποψηφίους, γιατί διαφωνεί με την πολιτική τους στο Κυπριακό. Για τις προεκλογικές ανάγκες, οι Γ. Κασουλίδης και Δ. Χριστόφιας αποκήρυξαν το Σχέδιο Ανάν και τις παραλλαγές του και εμφανίζονται να αποδέχονται την πολιτική Παπαδόπουλου. Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική. Οχι μόνο, επειδή ο πρώτος ευθέως και ο δεύτερος εμμέσως πλην σαφώς έλεγαν άλλα το 2004. Είναι κυρίως το γεγονός ότι ομιλούν κατά κόρον για λύση, χωρίς να έχουν προτείνει κάτι εναλλακτικό.

Με άλλα λόγια, παρά τις μεταξύ τους διαφορές και τις αλληλοκατηγορίες, οι μονομάχοι του δεύτερου γύρου έχουν έναν κοινό παρονομαστή: Είναι διατεθειμένοι να δεχθούν μία τέτοια λύση. Απ' αυτήν την άποψη, το μείζον πολιτικό διακύβευμα των προεδρικών εκλογών κρίθηκε στον πρώτο γύρο. Με τον αποκλεισμό του Τ. Παπαδόπουλου άνοιξε ο δρόμος για την επαναφορά μιας λύσης τύπου Ανάν.

Αμερικανοί και Βρετανοί

Το συγκεκριμένο Σχέδιο Ανάν μπορεί να είναι νεκρό, αλλά η λύση τύπου Ανάν ζει και περιμένει στη γωνία την ολοκλήρωση των εκλογών για να εμφανισθεί. Οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί δεν κρύβουν τον ενθουσιασμό τους, που βγήκε από τη μέση το εμπόδιο Τ. Παπαδόπουλος. Το ίδιο και ο Ταγίπ Ερντογάν. Το ενδιαφέρον είναι ότι τον ίδιο ενθουσιασμό δείχνουν και ουκ ολίγοι πολιτικοί στην Αθήνα. Είναι αυτοί, που ανιστόρητα και με περισσή επιπολαιότητα ισχυρίζονται ότι μία λύση τύπου Ανάν θα απαλλάξει την Ελλάδα από το βαρίδι του Κυπριακού!

Στην πραγματικότητα, θα συμβεί το ακριβώς αντίθετο. Ας παρακάμψουμε το γεγονός ότι μια τέτοια λύση θα ήταν αφόρητα ετεροβαρής κατά των Ελληνοκυπρίων. Ας παρακάμψουμε το γεγονός ότι υπερκυβερνήτες θα γίνονταν τρεις ξένοι δικαστές κι ότι η Τουρκία θα αποκτούσε δικαίωμα στρατιωτικής επέμβασης και στη νότια Κύπρο. Ας μείνουμε μόνο στο γεγονός ότι μία τέτοια λύση είναι συνταγή για πρόκληση κρίσης και νέων εθνοτικών αντιπαραθέσεων, οι οποίες αναπόφευκτα θα ενέπλεκαν και την Αθήνα.

Είναι αξιοσημείωτο ότι οι παράγοντες, που δεν κρύβουν τον ενθουσιασμό τους, έσπευσαν να ερμηνεύσουν την ήττα Παπαδόπουλου σαν πολιτική μεταστροφή των Ελληνοκυπρίων. Δηλαδή ότι αποδέχονται πια μία λύση τύπου Ανάν. Η αλήθεια είναι ότι οι Δ. Χριστόφιας και Γ. Κασουλίδης έκαναν τα πάντα για να αποσυνδέσουν την υποψηφιότητά τους από το Σχέδιο Ανάν και τις παραλλαγές του. Μπορεί η πρόκρισή τους στον δεύτερο γύρο να ανοίγει τον δρόμο για την προώθηση μιας λύσης τύπου Ανάν, αλλά οι Ελληνοκύπριοι δεν τους ψήφισαν γι' αυτό.

Γιατί έχασε ο Τάσσος Παπαδόπουλος

Το στρατηγικό σφάλμα του Τ. Παπαδόπουλου είναι ότι περιορίσθηκε σε μία αμυντική διαχείριση του «όχι». Στην προσπάθειά του να διατηρήσει την κυβερνητική συμμαχία με το ΑΚΕΛ ακολούθησε επαμφοτερίζουσα γραμμή. Με τη στάση του αυτή, αφενός δεν κεφαλαιοποίησε πολιτικά το 76% κι αφετέρου επέτρεψε στους αντιπάλους του να τον φθείρουν. Μη ταυτιζόμενος εξ αρχής με μία νέα στρατηγική για το Κυπριακό, επέτρεψε στους αντιπάλους του να υποκαταστήσουν το πραγματικό δίλημμα «λύση τύπου Ανάν ή όχι» από το ψευδές δίλημμα «λύση ή μη λύση». Δεν υπάρχει, όμως, γενικά λύση. Υπάρχει το πλαίσιο λύσης, που έχει διαμορφωθεί κάτω από τον -μάλλον παραπλανητικό- τίτλο «διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία». Οπως προαναφέραμε, ούτε ο Γ. Κασουλίδης ούτε ο Δ. Χριστόφιας έχουν προτείνει κάτι διαφορετικό.

Παρ' όλα αυτά, ο Τ. Παπαδόπουλος μάλλον δεν θα είχε αποκλεισθεί εάν είχε ακολουθήσει διαφορετική επικοινωνιακή πολιτική. Εάν, δηλαδή, δεν άφηνε την υποψηφιότητά του να πέσει θύμα της διάχυτης εντύπωσης πως θα είναι σίγουρα στον δεύτερο γύρο. Μία εντύπωση που καλλιεργήθηκε κι από τις δημοσκοπήσεις, που κατά κανόνα τον έδειχναν να τερματίζει πρώτος, έστω και με οριακή διαφορά.

Θεωρώντας δεδομένο ότι ο πρόεδρος θα είναι στον τελικό, πολλοί Ελληνοκύπριοι ψήφισαν στον πρώτο γύρο με βάση την παραδοσιακή κομματική τους τοποθέτηση, αφήνοντας για τον δεύτερο γύρο την ψήφο με βάση το εθνικό κριτήριο. Σε μία μικρή κοινωνία, όπως η ελληνοκυπριακή, τα κόμματα είναι σε μεγάλο βαθμό «φυλές». Η συνοχή τους στηρίζεται περισσότερο σε παραδοσιακούς δεσμούς και λιγότερο σε πολιτικά κριτήρια. Απ' αυτήν την άποψη οι Δ. Χριστόφιας και Γ. Κασουλίδης είχαν το πλεονέκτημα ότι εκκινούσαν από υψηλότερη βάση, αφού το ΑΚΕΛ και ο ΔΗΣΥ μοιράζονται πάνω από τα δύο τρίτα του εκλογικού σώματος. Αντιθέτως, ο Τ. Παπαδόπουλος υποστηρίχθηκε από τον κερματισμένο ενδιάμεσο χώρο.

Οι Ελληνοκύπριοι δεν μπορούν να πατούν πια σε δύο βάρκες

Το γεγονός ότι για πρώτη φορά το κομμουνιστικογενές ΑΚΕΛ κατεβάζει δικό του στέλεχος στις προεδρικές εκλογές δεν είναι άσχετο με την πολιτική αυτού του κόμματος στο Κυπριακό. Οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί, άλλωστε, κρίνουν όχι με ξεπερασμένες προκαταλήψεις, αλλά με κριτήρια ποιος είναι πλησιέστερα στην πολιτική τους.

Με τις κυπριακές εκλογές ισχύει το ουδέν κακόν αμιγές καλού. Η ήττα Παπαδόπουλου έχει και θετική πλευρά. Οι Ελληνοκύπριοι έχουν για πολλά χρόνια βολευτεί σε ψευδαισθήσεις. Πατούν σε δύο βάρκες. Από τη μία απορρίπτουν λύση τύπου Ανάν. Από την άλλη, όμως, επιμένουν στο μη ρεαλιστικό στερεότυπο της συμβίωσης με τους Τουρκοκύπριους σ' ένα ενιαίο κοινό κράτος.

Το πραγματικό δίλημμα είναι διχοτόμηση τύπου Ανάν ή διχοτόμηση που κατά το δυνατόν θα εξασφαλίζει τα συμφέροντα του κυπριακού Ελληνισμού. Δεν υπάρχει πια περιθώριο ούτε για να διατηρηθεί η σημερινή ασταθής ισορροπία της μη λύσης. Από τη στιγμή που η Κύπρος εντάχθηκε στην Ε.Ε., το Κυπριακό κατέβηκε οριστικά από το ράφι.

Σχέδιο λύσης

Ο άξονας Ουάσιγκτον - Λονδίνου είναι ήδη έτοιμος να σερβίρει -μέσω της Γραμματείας του ΟΗΕ- σχέδιο λύσης. Ο Αμερικανός Λιν Πάσκουε (βοηθός του Μπαν Κι Μπουν) θα επισκεφθεί στα μέσα Μαρτίου την Κύπρο, με σκοπό να δρομολογήσει τον νέο κύκλο διαπραγματεύσεων με βάση το Σχέδιο Ανάν.

Εάν οι Ελληνοκύπριοι την αποδεχθούν θα πληρώσουν αργότερα τις καταστροφικές συνέπειες. Εάν την απορρίψουν, η Δύση θα αναβαθμίσει και στη συνέχεια θα αναγνωρίσει το ψευδοκράτος. Το Κοσσυφοπέδιο έχει ανοίξει τον δρόμο. Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγει ο κυπριακός ελληνισμός από τις συμπληγάδες είναι να αναζητήσει από μηδενική βάση ένα νέο πλαίσιο λύσης. Τέτοιο ενδεχόμενο, όμως, δεν υπάρχει στην ατζέντα. Δεν το έπραξε ο Τ. Παπαδόπουλος. Δεν αναμένεται να το πράξει ούτε ο διάδοχός του. Τόσο ο Δ. Χριστόφιας όσο και ο Γ. Κασουλίδης είναι προσανατολισμένοι αλλού.

"Η Καθημερινή"
24/02/2008

Ο Τρίτος Πόλος: Μία Ευκαιρία που Χάθηκε

Ασχέτως του τελικού αποτελέσματος των μεθαυριανών Προεδρικών Εκλογών, σίγουρα ήδη από την 17^η Φεβρουαρίου υπάρχει ένα δεδομένο: ο Τάσσος Παπαδόπουλος είναι πλέον ο απερχόμενος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Οι άνθρωποι που ελευθέρως επι-κοινωνούν τις ιδέες τους και προτάσσουν το συμφέρον της πατρίδος ως το μόνον αξιο-λογικό τους κριτήριο στην επιλογή τους επί των πολιτικών πραγμάτων, πρέπει να αναλογισθούν τον αντίκτυπο αυτής της «ετυμηγορίας» του «λαού» πάνω στο εθνικό μας θέμα. Το μήνυμα που σωστά ή λαθεμένα αυτομάτως εκπέμπει τόσο στην Τουρκοκυπριακή και Τουρκική ηγεσία όσο και στην λεγόμενη «διεθνή κοινότητα». Δυστυχώς οι πολίτες, πάντοτε αγόμενοι και φερόμενοι από τις κομματικές τους «ηγεσίες», δεν εξασκούν στις μέρες μας την πρώτη υποχρέωσή τους ως πολιτών: την αξιολογική σύγκριση με κριτήρια πατριωτικά κατά πρώτον, αξιοσύνης και ικανοτήτων κατά δεύτερον. Και έτι περαιτέρω, αδυνατούν να κατανοήσουν το τί εστί Κυπριακό Πρόβλημα, ποιά είναι η ουσία του και τη φάση στην οποία βρίσκεται. Ερμήνευσαν την στασιμότητα ως αδιέξοδο, κι όχι ως την αναμονή των ξένων μέχρι το «ξεφόρτωμα» του Τάσσου Παπαδόπουλου, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τελικά πέτυχαν.

Φυσικά δεν υπονοείται εδώ ότι οι εναπομείναντες υποψήφιοι έχουν μειωμένες αντιστάσεις ή ότι απαραιτήτως θα αποδεχθούν την επαναφορά απαράδεκτων προνοιών. Απλώς εννοείται σαφώς και κατηγορηματικώς η απλή αλήθεια: η επανεκλογή του Τάσσου Παπαδόπουλου θα έδινε ακόμη πιο ξεκάθαρα και κρυστάλλινα στους ξένους να κατανοήσουν ότι πρέπει επιτέλους να λάβουν σοβαρά υπόψιν τις απόψεις της δικής μας πλευράς ώστε να προχωρήσουμε επιτέλους στην τελική διαπραγμάτευση επί τη βάσει των σωστών αρχών. Όπως πολλάκις έχουμε αναφέρει, το Κυπριακό «κλείνει». Και ο Τάσσος Παπαδόπουλος δυστυχώς δεν θα μπορέσει να κριθεί για το σύνολον της πολιτικής του μια και αυτή διακόπηκε στην μέση. Ένα λάθος που είναι πιθανόν να βρεθεί μπροστά μας. Μία ακόμη επιλογή των ανθρώπων που αδυνατούν να σκεφθούν πίσω αλλά και πέρα από την εποχή τους. Που δεν αντιλαμβάνονται το τί εστί Ιστορία και το τί εστί Χρόνος.

Όσο για το τί έφταιξε; Εκτός από κάποια χαρακτηριστικά της προσωπικότητος του απερχομένου Προέδρου που επηρεάζουν τους σημερινούς «πολίτες» - οπαδούς, αναμφίβολα έφταιξε η βραχεία οπτική και των όσων στήριξαν τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Η Προεδρεία του, αποτέλεσε την ευκαιρία για την ανατροπή του Κυπριακού πολιτικού σκηνικού. Η δύναμη της προσωπικότητάς του συγκέντρωσε για πρώτη φορά από τον καιρό του τέλους της Μακαριακής εποχής όλα τα κόμματα (πλήν των δύο ακραίων πόλων της κάποτε Αριστεράς και κάποτε Δεξιάς) σε έναν εν δυνάμει πόλο του οποίου δυστυχώς κανένας δεν απετόλμησε την ίδρυση και τη σύμπηξή του σε ένα ισχυρό Κεντρώο κόμμα. Λίγοι νουνεχείς κατάλαβαν αυτήν την ανάγκη, όπως π.χ. ο Ανδρέας Αγγελίδης. Και αν απετολμήτο κάτι τέτοιο, και μάλιστα μετά την αποχώρηση του ΑΚΕΛ από την Κυβέρνηση, σήμερα κατά πάσα λογική πιθανότητα, θα ήταν άλλο το δίδυμο του δευτέρου εκλογικού γύρου.

Το μόνο που μπορεί να ευχηθεί κανείς είναι: όποιος και αν εκλεγεί, να μπορέσει πράγματι να ενώσει τις δυνάμεις του λαού μας, γιατί στην επερχόμενη διαπραγμάτευση για το Κυπριακό μόνον ενωμένοι μπορούμε να πετύχουμε το καλύτερο. Ενωμένοι και θωρακίζοντας την ύπαρξη του κράτους μας, ας αγωνιστούμε για την τελική μας δικαίωση που δεν είναι τίποτε άλλο από την διασφάλιση της ενότητας μεν αλλά και της πλήρους ανεξαρτησίας και δικαιοσύνης στο κοινό Κυπριακό μας κράτος με τους Τουρκοκυπρίους.

Θεόδωρος Δ. Γκότσης

22/02/2008

Σε αναζήτηση "λύσης" - ΚΩΣΤΑ ΡΑΠΤΗ

Αχρείαστη εντέλει αποδείχθηκε η "υπέρβαση", στην οποία κατά τις προηγούμενες μέρες αναφερόταν ικανό μέρος της πολιτικής και μιντιακής ελίτ σε Λευκωσία και Αθήνα, υπονοώντας μιαν εκδοχή "τζανετακισμού α-λα κυπριακά" που θα επέτρεπε τη διαμόρφωση κατά τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών μιας πλειοψηφίας στη βάση του διλήμματος "λύση ή μη λύση του Κυπριακού", αντί των παραδοσιακών διαχωριστικών γραμμών μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς.

Ο ουσιαστικός στόχος αυτής της "υπέρβασης", ο απερχόμενος πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος απέτυχε να προχωρήσει πέρα από τον πρώτο γύρο και συνεπώς οι δύο μεγάλοι "οργανισμοί" της πολιτικής ζωής της Μεγαλονήσου, ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ θα αναμετρηθούν αυτοπροσώπως την ερχόμενη Κυριακή, χωρίς να χρειασθεί να προχωρήσουν σε ανοίκεια παζάρια.

Σεβαστή βεβαίως η ετυμηγορία του κυπριακού εκλογικού σώματος και κατανοητή απολύτως η αντοχή των κλασσικών πολιτικο-ιδεολογικών πόλων απέναντι στις όποιες προσπάθειες διεμβολισμού τους από το "Κέντρο".

Κύπρος, όπως Γαλλία

Μόνο που στην "μαγική εικόνα" της επικείμενης μονομαχίας για την προεδρία θα καταγράφεται μια ηχηρή απουσία. Το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του Απριλίου του 2004 θα είναι προφανώς "ορφανό", αφού ο μεν Ιωάννης Κασουλίδης αποτελεί οπωσδήποτε έναν υποψήφιο του ΝΑΙ, ο δε Δημήτρης Χριστόφιας έναν υποψήφιο της παλινωδίας ("Ψηφίζουμε ΟΧΙ για να τσιμεντώσουμε το ΝΑΙ" είχε χαρακτηριστικά αποφανθεί μετά την "εξέγερση" της κομματικής του βάσης, που ανέτρεψε τις αρχικές αποφάσεις της ΑΚΕΛικής ηγεσίας).

Είναι οπωσδήποτε εντυπωσιακό ότι η επιλογή στην οποία προχώρησε μόλις πριν από τέσσερα χρόνια ούτε λίγο ούτε πολύ το 76% των Ελληνοκυπρίων σχετικά με το κρισιμότερο ζήτημα της κοινής τους ζωής δεν εκφράζεται με ευκρινή τρόπο από κανέναν από τους δύο εναπομείναντες διεκδικητές της προεδρίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εντυπωσιακό αλλά όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο, αφού και των Γάλλων το σαφές ΟΧΙ στο Ευρωσύνταγμα κατέληξε (δύο μόλις χρόνια μετά την επικράτησή του!) χωρίς καμία πολιτική έκφραση, με τις προεδρικές εκλογές να αποτελούν τη μονομαχία δύο εκπροσώπων του ΝΑΙ.

Και βέβαια, τα ΟΧΙ δεν αρκεί να λέγονται άπαξ. Σε Δυτικές δημοκρατίες ζούμε και μάλιστα Ευρωπαϊκές, όπερ σημαίνει ότι σε γενικές γραμμές η λαϊκή βούληση αποτελεί αμελητέο παράγοντα.

Τα ΟΧΙ δεν αρκεί να λέγονται άπαξ...

Σε παλαιότερους καιρούς, όποτε τα δημοψηφίσματα στη Γηραιά Ήπειρο κατέληγαν σε ανεπιθύμητα αποτελέσματα (πρβ. το ΟΧΙ των Δανών στο Μάαστριχτ και των Ιρλανδών στη Συνθήκη της Νίκαιας) απλώς επαναλαμβάνονταν μέχρι της οριστικής συμμορφώσεως του εκλογικού σώματος. Στις μέρες μας, πάλι, αρκεί το να αποφεύγονται ολοσχερώς...

Να είναι τυχαίο, ότι η Ε.Ε. διαθέτει ήδη μια "Μεταρρυθμιστική Συνθήκη" πανομοιότυπη ουσιαστικά αυτής που απορρίφθηκε πανηγυρικά από τους Γάλλους και τους Ολλανδούς; Και να είναι τυχαίο ότι το σχέδιο Ανάν, που θα όφειλε (δυνάμει της καταψήφισής του από τους άμεσα ενδιαφερόμενους) να έχει περάσει στο "χρονοντούλαπο της Ιστορίας", απλώς καθεύδει, έτοιμο να επανέλθει επιφανειακά καλλωπισμένο, με το πρώτο δείγμα κόπωσης των ενισταμένων;

Ενδέχεται, οι Κύπριοι ψηφοφόροι να έχουν ήδη αλλάξει γνώμη (όπως έχουν κάθε δικαίωμα) σε σχέση με την ψήφο τους του 2004.

Το ασαφές στίγμα Παπαδόπουλου

Ενδέχεται, απλούστερα, χωρίς να έχουν μετατοπισθεί ως προς τα ουσιώδη, να έκριναν ανεπαρκή την "διαχείριση του ΟΧΙ" από την κυβέρνηση του Τάσσου Παπαδόπουλου στα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν. Πράγματι, περισσότερο από οποιαδήποτε φθορά (και αλαζονεία…) της εξουσίας, περισσότερο από οποιονδήποτε εφησυχασμό ενέπνεε η "παράσταση νίκης" υπέρ του, περισσότερο από οποιοδήποτε λάθος προεκλογικής τακτικής σε μια αναμέτρηση ούτως ή άλλως οριακή, ο απερχόμενος πρόεδρος δείχνει να πληρώνει το ασαφές στίγμα που εξέπεμψε μετά την απόρριψη του σχεδίου Ανάν, όντας σταυροφόρος μεν της "διάσωσης" της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και υπέρμαχος της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, "με το σωστό περιεχόμενο".

Οι συμπατριώτες του έκριναν ότι, παρά τη Συμφωνία της 8ης Ιουλίου 2006, ο Τάσσος Παπαδόπουλος ταυτιζόταν με τη "στασιμότητα" και αντ’ αυτού προέκριναν τους δύο ανθυποψηφίους του που με τον τρόπο του ο καθένας υποσχόταν τη "λύση". Θέτουν λοιπόν στον εαυτό τους το καθήκον να προσδιορίσουν με σαφήνεια τι θα πεί εντέλει 'λύση", και ποιο κόστος είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν για αυτήν.

Ότι η ειλικρίνεια απέναντι σε αυτού του τύπου τα ερωτήματα δεν είναι διόλου εύκολη υπόθεση, το καταδεικνύει ένα ελλαδικό παράδειγμα των ημερών:

Δύσκολη υπόθεση η ειλικρίνεια

βοά η παραπολιτική πιάτσα των Αθηνών για την μετατόπιση του Κώστα Σημίτη, ο οποίος σε πρόσφατη διάλεξή του στη Βρετανία αναγνώρισε πως, για λόγους που έχουν να κάνουν με τις αντοχές του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και τις προτεραιότητες των "μεγάλων" της Ε.Ε, η πλήρης ένταξη της Τουρκίας δεν είναι ρεαλιστική και άρα η εθνική στρατηγική θα πρέπει να αναπροσαρμοστεί αναλόγως. Πολύς ο λόγος για το αν ο τέως πρωθυπουργός έχει βαλθεί να κάνει δύσκολη τη ζωή του διαδόχου του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.Κανείς ωστόσο δεν στάθηκε ούτε στιγμή στο γεγονός ότι ο ίδιος ο Κώστας Σημίτης κατέκλεισε την πρωθυπουργική του θητεία με μια φρενιτιώδη προσπάθεια έγκρισης του "σχεδίου Ανάν", που στηριζόταν εξολοκλήρου στην προϋπόθεση (και τα χρονοδιαγράμματα) αυτής της "ανέφικτης", όπως ομολογείται πλέον, ευρωπαϊκής πορείας της Άγκυρας…

www.skai.gr

18-02-2008