Η Ελληνική Μοναξιά - ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΕΒΙΤΣΗ

Η λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου υπήρξε τόπος κοσμοϊστορικός. Από εδώ ξεκινούσαν ισχυρές γεωπολιτικές δυνάμεις. Ή εδώ κατέληξαν. Τούτη τη στιγμή η ιστορική ένταση επικεντρώνεται στα Βαλκάνια, στην Κύπρο, στη Μέση Ανατολή. Μια ένταση που είναι βαθύτατα ανησυχητική για τον Ελληνισμό. Και σε τούτη την κρίσιμη στιγμή η Ελλάδα είναι ψυχικώς και πνευματικώς επικίνδυνα ανέτοιμη. Δεν έχει γίνει αντιληπτό από πολλούς Έλληνες πως το πρόβλημά μας πλέον δεν είναι κοινωνικό. Το πρόβλημά μας είναι η ιστορική μας επιβίωση. Καθόσον το «φακιόλιον» του Τούρκου δεν το ανεμίζουν μόνον οι Τούρκοι, αλλά και πολλές άλλες δυνάμεις εναντίον μας.

Εναντίον μας. Υπάρχει μια κρυφή επιβουλή κατά του Ελληνισμού. Με τί ταχύτητα λαβαίνει και εκτελεί ο ΟΗΕ τις αποφάσεις του εναντίον του Ιράκ και της Σερβίας! Και με πόση βραδύτητα και βραδύνοια και βραδυγλωσσία αντιμετωπίζει την τουρκική εισβολή σε ελεύθερο κράτος! Πέρασαν δέκα οκτώ χρόνια. Και περιπλέκει τη διεθνή κοινότητα ο κύριος Ντενκτάς, ο ανύπαρκτος. Το μόνο σημείο της Οικουμένης όπου υπάρχει στρατός κατοχής είναι η Κύπρος. Και ο ΟΗΕ δεν στέλνει τα αεροπλανοφόρα να πετάξουν έξω τον εισβολέα, όπως τα έστειλε κατά του Ιράκ και της Σερβίας. Και αντί ο ΟΗΕ να ενεργοποιήσει τις αποφάσεις του κατά της τουρκικής εισβολής, ενεργοποιείται ο Ντενκτάς, ο ανύπαρκτος. Ενεργοποιείται και ένας άλλος ανύπαρκτος, υβρίδιο του άλλοτε υπαρκτού σοσιαλισμού, ο Γκλιγκόρωφ των Σκοπίων. Ο οποίος οικειοποιείται αδίστακτα τα ιερά του Ελληνισμού, και οι Δυτικοί διστάζουν να τον πετάξουν στα σκουπίδια της ιστορίας, από όπου προήλθε. Και όπως ψιλοκοσκινίζεται η εισβολή κατά του Ελληνισμού, έτσι ψιλοκοσκινίζεται και η προσβολή κατά του Ελληνισμού. Και κάποιοι ορθώνουν κατά του Ελληνισμού τον Ντενκτάς και τον Γκλιγκόρωφ – τους ανύπαρκτους.

Και ωστόσο τούτοι στοιχειοθετούν υπαρκτή απειλή εναντίον μας, επειδή αυτοί που τους στηρίζουν είναι υπερβαλλόντως υπαρκτοί. Οπότε έργο του Ελληνισμού είναι να συνειδητοποιήσει την απειλή και να ανατάξει τις δυνάμεις του. Οι έσχατες δυνάμεις ενός έθνους είναι οι ηθικές και οι πνευματικές. Και εδώ είναι που ο Ελληνισμός πάσχει. Και πάσχει παραλόγως. Διότι ο Ελληνισμός υπήρξε κοσμοϊστορικής σημασίας πηγή ήθους και πνεύματος. Και οι δυνάμεις αυτές της βαθειάς εσωτερικότητας δεν τον έχουν εγκαταλείψει ακόμη. Μόνον ο ίδιος τις εγκατέλειψε κάτω από δυσμενείς ιστορικές συνθήκες σκοτισμού των ψυχών. Είθε η σημερινή απειλή να διώξει το σκότος από τις ψυχές. Το σκότος το οποίο παρέλυσε την Ελληνική κοινωνία. Και την κατάντησε κοινωνία παραφρόνων.

Βέβαια η μεταστροφή δεν πραγματοποιείται με συμβουλές, και των πλέον αρμοδίων. Την αποτελεσματικότερη ώθηση για μεταστροφή την προσφέρει ο κίνδυνος, ο ορατός. Ο οποίος, άλλωστε εν μέρει επήλθε για τον Ελληνισμό της Κύπρου. Εάν και οι σημερινοί κίνδυνοι δεν είναι ικανοί να ανασυντάξουν την ψυχή και το πνεύμα του Ελληνισμού, τότε διερωτώμαστε μήπως τον αρχαίο αυτό λαό τον κούρασε θανασίμως η μακρά του ιστορία. Πάντως είναι γεγονός πως υπάρχει ένας οίστρος αυτοκαταστροφής. Όπως λ.χ. όταν αφήνεται να τον περιφρονούν βάναυσα και να τού στερούν τις στοιχειώδεις λειτουργίες διαβιώσεώς του ανεύθυνες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Του κακού η σκάλα πρέπει να έχει ένα τελευταίο σκαλί, προ της καταστροφής. Και το σκαλί αυτό είναι η έγερση κατά των δαιμονισμένων ηγεσιών, οι οποίες ήδη έχουν επιτελέσει τεράστια καταστροφή, ώστε να στεκόμαστε πολύ λίγο ισχυροί έναντι των κινδύνων που απειλούν τον Ελληνισμό.

Είπαμε πως η λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου υπήρξε τόπος κοσμοϊστορικός. Από το πλήθος των αρχαίων λαών, των εγκατεστημένων γύρω από αυτή τη θαλάσσια περιοχή, μόνον οι Έλληνες φθάνουν με αδιάσπαστη συνέχεια ίσαμε τις μέρες μας. Όλοι οι άλλοι έχουν εξαφανιστεί. Τούς εξαφάνισαν οι εισβολείς από τις ασιατικές στέππες, και οι εισβολείς από τις αραβικές ερήμους. Οι αρχαίοι λαοί της ανατολικής Μεσογείου κατέληξαν σε βαθειές συνειδητοποιήσεις της υπάρξεως, οι οποίες έκτοτε αποτελούν την προϋπόθεση του Δυτικού πολιτισμού. Το οριακό και αξεπέραστο σημείο αυτών των συνειδητοποιήσεων υπήρξε από την ανατολική πλευρά αυτής της θάλασσας ο Χριστιανισμός και από τη δυτική η Ελληνική φιλοσοφία. Αυτών των δύο κορυφαίων της ανθρώπινης συνείδησης διανοίξεων φορέας και αδιάκοπος συνεχιστής είναι ο Ελληνισμός. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή για ένα λαό από του να έχει κατορθώσει αυτό το κοσμοϊστορικό επίτευγμα. Να είναι ο μόνος λαός που επιβίωσε από τις κατακλυσμικές ιστορικές καταστροφές. Και να είναι ο μόνος λαός που φέρνει στη ψυχή και στο πνεύμα του τις μεγαλύτερες αποκαλύψεις που συνέβησαν στην ιστορία του ανθρώπου. Και για τους δύο αυτούς λόγους είναι επόμενο να ζούμε σε ιστορική μοναξιά. Δεν είναι παράλογο να πιστέψουμε πως γι’ αυτούς τους λόγους οι άλλοι στο βάθος της ψυχής τους μάς μισούν. Και επιχαίρουν όταν αντικρύζουν τη σημερινή ασυναρτησία μας. Και περιποιούνται αυτούς που μάς επιβουλεύονται και από ανύπαρκτους τούς καθιστούν υπαρκτούς. Θα αντιτείνει κανείς πως η γεωπολιτική δεν έχει ούτε ηθική ούτε πνευματικότητα. Τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν. Διότι ο ισλαμισμός είναι κατ’ αρχήν μέγεθος πνευματικό. Και έναντι αυτού ορθώνεται άλλο μέγεθος πνευματικό, η Ορθοδοξία. Την οποία όμως οι άφρονοι Δυτικοί διώκουν. Γι’ αυτό επιτίθενται με τόση μεροληψία κατά της ορθόδοξης Σερβίας. Και αφήνουν ανενόχλητο τον επιτιθέντα μουσουλμάνο κατά της ορθόδοξης Κύπρου.

Μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού η ιστορία πηγαίνει προς τα πίσω. Δυσοίωνο το όνομα του Σεράγεβου, που ακούγεται παταγωδώς και πάλι. Όλοι οι λαοί αναζητούν ένα παρελθόν για να νομιμοποιήσουν την ύπαρξή τους. Εμείς, ο κοσμοϊστορικός λαός, φροντίσαμε να σβήσουμε την παράδοσή μας. Ωστόσο, καθώς ολοένα πιο έντονα νιώθουμε την ελληνική μας μοναξιά, και πιο άμεση την απειλή, υπάρχει ελπίδα μεταστροφής. Αν δεν βρούμε τη ζωή στην παράδοσή μας, μάς περιμένει ο θάνατος.

«Η Καθημερινή», 21/08/1992 και στο βιβλίο του ιδίου «Η Ζωή και το Πνεύμα», εκδόσεις Παρουσία, Αθήνα 1997.