Φιλάνθρωποι και Στρατηλάτες - ΚΩΣΤΑ ΡΑΠΤΗ

Ο Γούλφοβιτς έφυγε, ο Κουσνέρ έρχεται...

Κακώς παραπονούνται οι εξαθλιωμένοι του πλανητικού Νότου ότι δεν έχουν πραγματικούς φίλους στον προνομιούχο Βορρά. Έχασαν μόλις, είναι η αλήθεια, τον Πολ Γούλφοβιτς, που τον προηγούμενο ζήλο του (ως αναπληρωτή υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ) υπέρ της εισβολής στο Ιράκ τον είχε εν συνεχεία μεταγγίσει στον "αγώνα για την καταπολέμηση της φτώχειας", ως πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας. Όμως η υπόθεση των αναπτυσσόμενων χωρών θα περάσει σε εξίσου έμπειρα χέρια, τουλάχιστον αν δώσουμε βάση στις πληροφορίες ότι για διάδοχός του προαλείφεται ο απερχόμενος πρωθυπουργός της Βρετανίας, Τόνι Μπλερ, αποδεικνύοντας την ευστοχία της διαπίστωσης ότι κανείς δεν πάει χαμένος σε αυτή τη ζωή.

Η παράδοση θέλει βέβαια τον επικεφαλής της Τράπεζας να προέρχεται από τον υπ' αριθμόν ένα μέτοχο, ήτοι τις Ηνωμένες Πολιτείες, ωστόσο στο όνομα της αμερικανο-βρετανικής "ειδικής σχέσης" θα έπρεπε αναμφίβολα να επιτρέπονται ενίοτε κάποιες (sticto sensu…) εξαιρέσεις.

Προφανώς, ένα βαρυφορτωμένο μητρώο εγκλημάτων πολέμου θεωρείται πλέον αναπόσπαστο στοιχείο του βιογραφικού όσων διεκδικούν την ηγεσία της Τράπεζας. Ίσως γιατί η προϋπηρεσία σε αποτυχημένους στρατιωτικούς τυχοδιωκτισμούς κρίνεται απαραίτητη, προκειμένου να συνεχίσει κανείς τον πόλεμο προς τους σκουρόχρωμους της υφηλίου από διαφορετικό μετερίζι. Διαφορετικό, αλλά όχι λιγότερο αιματηρό, τουλάχιστον αν κρίνουμε από την κακεντρεχή παρατήρηση ότι περισσότερους νεκρούς άφησε π.χ. η παρουσία του Ρόμπερτ Μακναμάρα στο πηδάλιο του διεθνούς οικονομικού θεσμού την περίοδο 1968-1981, οπότε και κυοφορήθηκε η διεθνής "κρίση του χρέους", παρά η προηγούμενη θητεία του ως επικεφαλής του Πενταγώνου (1961-1968) και αρχιτέκτονα του Πολέμου στο Βιετνάμ.

Πολλαπλά άτυχος ο Πολ Γούλφοβιτς, προτίμησε να απαντήσει στις αρχικές επιθέσεις με αθυρόστομες απειλές (αυτός, ο… "μειλίχιος ιδεαλιστής"!), αντί να οργανώσει, όσο ήταν καιρός, την άμυνά του γύρω από τον στίχο "αν είναι η αγάπη αμαρτία". Ωστόσο, η αγαπημένη του Σαχά Ριζά που έφθασε κατόπιν ενεργειών του να εισπράττει μισθό μεγαλύτερο και από της Κοντολίσα Ράις, δεν αποτελούσε μεμονωμένη περίπτωση. Την ώρα που ο Γούλφοβιτς απηύθυνε στον Τρίτο Κόσμο κηρύγματα καταπολέμησης της διαφθοράς, χρυσοπληρωμένοι εγκάθετοι του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος ή ξένων κυβερνήσεων που στήριξαν την εισβολή στο Ιράκ, αποσπώνταν στην Τράπεζα για να προωθήσουν πολιτικές, όπως η ανατροπή της προώθησης του οικογενειακού προγραμματισμού, ο οποίος τόσο εξοργίζει την Χριστιανική Δεξιά. Ή χρηματοδοτούσαν εξορύξεις υδρογονανθράκων και αγοραπωλησίες δικαιωμάτων εκπομπής αερίων του θερμοκηπίου, προς όφελος των χωρών του Βορρά (ιδού πεδίον δόξης λαμπρό για τον ανησυχούντα με την υπερθέρμανση του πλανήτη Τόνι Μπλερ!).

Πρόκειται για την ίδια αλαζονεία, την ίδια υποκρισία και την ίδια ψευδολογία που διέκρινε τους ίδιους πάνω κάτω πρωταγωνιστές, όταν με τις προηγούμενες ιδιότητές τους εξαπέλυαν έναν παράνομο και καταστροφικό πόλεμο, πάντοτε με την ευγενή πρόθεση να ευεργετήσουν τους ιθαγενείς.

Ακολουθώντας τη διαδρομή από τις βόμβες στη φιλανθρωπία, οι Γούλφοβιτς και Μπλερ δεν άργησαν βέβαια να διασταυρωθούν με όσους, κινούμενοι κατά την αντίθετη φορά, ανακάλυψαν στην στρατιωτική πυγμή της Δύσης τον υπέρτατο φορέα των ανθρωπιστικών του ιδεωδών. Καλή ώρα, σαν τον νέο υπουργό Εξωτερικών της Γαλλίας, τον ιδρυτή των "Γιατρών χωρίς Σύνορα" και σημαντικότερο Γάλλο υποστηρικτή του πολέμου στο Ιράκ, Μπερνάρ Κουσνέρ.

Δύσκολα θα κατάφερνε ο πολυμήχανος τακτικιστής Νικολά Σαρκοζί να προκαλέσει μεγαλύτερη σύγχυση και νευρικότητα στους αντίπαλους πολιτικούς χώρους, απ' ό,τι με τον συγκεκριμένο διορισμό. Όπως, άλλωστε, δύσκολα θα έβρισκε στο δικό του πολιτικό στρατόπεδο, συνεπέστερο υπερασπιστή της "νεοταξικής" διεθνοπολιτικής φιλοσοφίας, από αυτόν που εξασφάλισε εκ μετεγγραφής.

Με ένα εγώ τόσο υπετροφικό όσο και αυτό που κατέδειξε ο αποχαιρετιστήριο λόγος του Μπλερ, ο 67χρονος γαλλοεβραίος γαστρεντερολόγος από την Αβινιόν, εμφανίζεται πεπεισμένος ότι αποτελεί για τη χώρα του ένα εθνικό κεφάλαιο, που όμως αυτή αδυνατεί να αναγνωρίσει. Υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου και κατόπιν Υγείας στις κυβερνήσεις του Φρανσουά Μιτεράν την περίοδο 1988-1993 και εκ νέου στην κυβέρνηση της "πληθυντικής Αριστεράς" το 1997-1999, ο Κουσνέρ κατόρθωσε να χάσει το 1988 και το 1995 τις εκλογές στις "σίγουρες περιφέρειες" όπου τον είχε προτείνει το Σοσιαλιστικό Κόμμα, εξελέγη ευρωβουλευτής με το ψηφοδέλτιο του Μισέλ Ροκάρ, για να αποκαλύψει στην συνέχεια ότι ο ίδιος είχε ψηφίσει το αντίπαλο ψηφοδέλτιο του Μπερνάρ Ταπί, "διέπρεψε" ως πρώτος διεθνής αρμοστής στο Κόσοβο μετά την ΝΑΤΟϊκή επέμβαση (εκφωνώντας λόγους περί πολυπολιτισμικότητας στους φίλους του του UCK, την ώρα που οι Σέρβοι και Τσιγγάνοι του Κοσσυφοπεδίου έπεφταν θύματα εθνοκάθαρσης), αλλά απέτυχε να εκλεγεί τα τελευταία χρόνια στην ηγεσία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και της Υπάτης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.

Επιδέξιος χειριστής των μέσων ενημέρωσης (ποιός δεν τον θυμάται να αποβιβάζεται, συνοδευόμενος από στρατιές δημοσιογράφων, στην Σομαλία το 1992, με ένα σακκί δημητριακών στον ώμο;), ο Μπερνάρ Κουσνέρ αποτελεί τον κυριότερο προπαγανδιστή στην Ευρώπη του δικαιώματος "ανθρωπιστικής επέμβασης" (του Πρώτου Κόσμου στον Τρίτο, εννοείται) και συνοδοιπορεί δεκαετίες τώρα με τους συμπατριώτες του και πρώην αριστεριστές, όπως και ο ίδιος, "νέους φιλοσόφους". Μαζί τους πρωτοανακάλυψε, με αφορμή του boat people του Βιετνάμ το 1979, τον αγώνα κατά του "ολοκληρωτισμού", μαζί τους ανακάλυψε τα δίκαια του Ιζετμπέγκοβιτς χθες και την ισλαμιστική απειλή σήμερα, πριν καταλήξει να διαγιγνώσκει μαζί τους ότι το μείζον πρόβλημα της εποχής είναι ο "ρατσισμός κατά των λευκών". Και το αποκορύφωμα: άρκεσε μια αμοιβή 25.000 ευρώ, ώστε ο κήρυκας αυτός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, να διαπιστώσει σε έκθεσή του για λογαριασμό της Total ότι η εταιρεία δεν αξιοποίησε "εν γνώσει της" την καταναγκαστική εργασία των θυμάτων της Βιρμανικής χούντας, όταν ανέλαβε την κατασκευή πετρελαιαγωγού στη Μιανμάρ.

Ούτε λόγος: κανένας, πράγματι, δεν πάει χαμένος σε αυτή τη ζωή...

Πηγή: www.skai.gr