Από γενικές εκλογές λογικό να συνάγονται γενικά συμπεράσματα. Και αν η λογικότητα των συμπερασμάτων είναι κριτική, φυσικό μια κοινωνία σε κρίση να μην την ανέχεται. Ο στρουθοκαμηλισμός (κατ’ ευφημισμόν «αισιοδοξία») πλεονάζει σε περιόδους παρακμιακής αποσύνθεσης, κυριαρχεί στη ψυχολογία της μάζας. «Μάζα» λέμε τη συλλογικότητα που έχει παραιτηθεί από το άθλημα των σχέσεων λογικής κοινωνίας – μια «κοινωνία» ακοινώνητων ατόμων.
Από τις πρόσφατες, λοιπόν, γενικές εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης συνάγεται λογικά δυσκατάποτο για τη μάζα (για τους «αισιόδοξους») συμπέρασμα: Η ελλαδική κοινωνία βυθίζεται όλο και πιο βαθιά σε λογική σύγχυση, χάνει τα κριτήρια διάκρισης του συμφέροντος από το ασύμφορο. Μοιάζει με χαμένα τα αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης.
Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς τη θριαμβική και πάλι εκλογική επιτυχία νομαρχών και δημάρχων κομματικής κοπής και χρήσης; Συνεχίζει η ελλαδική κοινωνία να εμπιστεύεται τα κοινά στους επίσημους πράκτορες της ιδιοτέλειας, στους κομματανθρώπους τους κατ’ επάγγελμα εξουσιολάγνους. Η κρίσιμη για το εκλογικό αποτέλεσμα μάζα αυτούς ψηφίζει, άσχετη η μάζα και αδιάφορη για την ποιότητα της ζωής της, για τις στοιχειώδεις απαιτήσεις εξανθρωπισμού του βίου της. Ανέχεται η πλειονότητα της ελλαδικής κοινωνίας να την εμπαίζουν απροκάλυπτα: να χρησιμοποιούν τα κόμματα τις εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης για να μετράνε τη δική τους εκλογική δύναμη. Να αχρηστεύεται η μόνη θεσμική δυνατότητα αντίστασης των πολιτών στην ολοκληρωτική εξουσία των κομματικών συντεχνιών.
Διαδοχικά και κατ’ εξακολούθησιν «πρωτοκλασάτα» δήθεν στελέχη των κομμάτων παριστάνουν για κάποια χρόνια τους δημάρχους χρησιμοποιώντας τον θεσμό ως εφαλτήριο για την κομματική τους ανέλιξη. Και κάθε επόμενος που διαδέχεται τον προηγηθέντα στην ασέλγεια, αναμηρυκάζει τις ίδιες πάντα φαιδροδραματικές διαβεβαιώσεις για απερίσπαστη προσήλωση στις ευθύνες της δημοτικής αρχής. Ώσπου να φτάσει η πρόσφορη στιγμή να μεταπηδήσει κι αυτός (ή αυτή) στην κεντρική (πλεονεκτικότερη) εξουσία, γιατί η περιφερειακή - τοπική πέφτει λειψή.
Τυφλά, αυτοκαταστροφικά, η κρίσιμη για το εκλογικό αποτέλεσμα μάζα ψηφίζει για τοπικό άρχοντα όποιον κι αν χρίσουν τα κόμματα. Και τα κόμματα προτιμούν υποψηφίους που θα ψηφιστούν με τη λιγότερη δυνατή άσκηση κριτικής σκέψης: θα προτιμηθούν από τη μάζα επειδή είναι, έστω και μόνο, τηλεοπτικά αναγνωρίσιμοι (ούτε κατ’ ελάχιστον αναγνωρισμένοι στον κοινωνικό στίβο). Ψηφίζονται λοιπόν σε καίριες για τη διαχείριση του κοινού βίου θέσεις άνθρωποι που συγχέουν τη μέθη της δημοσιότητας (όπως τη γεύτηκαν ως καλαθοσφαιριστές, ηθοποιοί ή ευνοημένοι των τηλεπαραθύρων) με τη δυσφόρητη ευθύνη διακονίας των κοινωνικών αναγκών. Με αποτέλεσμα οι λέξεις «διακονία» ή «ευθύνη» να ηχούν εντελώς παράταιρα όταν πρόκειται για τα πολιτικά αξιώματα και η μέθη της δημοσιότητας να πρυτανεύει όχι μόνο ως κίνητρο, αλλά και ως σκοπός.
Και όταν σε κάποιον δήμο ή νομό δεν υπάρχει ούτε ένας υποψήφιος άρχοντας απροσκύνητος, όταν όλοι έχουν πουληθεί στις συντεχνίες επαγγελματιών της εξουσίας, τις λεγόμενες «κόμματα», τότε πώς να αντιδράσει πολιτικά ο υπεύθυνος πολίτης; Μα, φυσικά, με την αποχή – η αποχή από εκλογές με νοθευμένους εκ προτέρου τους στόχους της διαδικασίας είναι άκρως υπεύθυνη πολιτική πράξη. Είναι και πράξη αποτελεσματική, γι’ αυτό και οι επαγγελματίες της εξουσίας θέσπισαν να τιμωρείται η αποχή, ώστε να καμουφλάρεται ενδεχόμενη κατάρρευση του πολιτικού συστήματος.
Στις πρόσφατες εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης, σε ορισμένους δήμους της χώρας, η αποχή ξεπέρασε και το 60% των ψηφοφόρων. Που σημαίνει ότι οι εκλεγέντες συγκέντρωσαν την προτίμηση στο πρόσωπό τους πολύ μικρού μέρους της τοπικής κοινωνίας. Αλλά και πάλι το ποσοστό της αποχής δεν ήταν ικανοποιητικό. Η σημερινή πραγματικότητα του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα θα μπορούσε να αποκαλυφθεί και να αντιμετωπιστεί μόνο με μια αποχή της τάξεως του 80 ή 90% των ψηφοφόρων. Σε κάθε κοινωνία με υγιή αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης δικαιολογείται ένα ποσοστό μόνο 10-20% των πολιτών να εθελοτυφλεί ή να παρουσιάζει μειωμένη ικανότητα κριτικής σκέψης.
Το γενικό συμπέρασμα που λογικά συνάγεται από τις πρόσφατες γενικές εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης είναι ότι η μεγάλη πλειονότητα της ελλαδικής κοινωνίας δεν έχει τις προϋποθέσεις για να αντιδράσει στον ζυγό της Κομματοκρατίας. Η πλειοψηφία των πολιτών δεν αντιλαμβάνεται ότι ψηφίζοντας τις κομματικές μαριονέτες αμνηστεύει την ανυπόφορη κυβερνητική ανικανότητα και τη φαιδροδραματική ολιγότητα της αντιπολίτευσης (μαζί και το εγκληματικό για τον τόπο παρελθόν της). Ότι συντηρώντας την Κομματοκρατία συμπαίζει με την τεταρτοκοσμική αθλιότητα «ειδήσεων» και «παραθύρων» των ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών. Ότι συναινεί στον ανεμπόδιστο σφετερισμό της εξουσίας από τους συνδικαλιστές τραμπούκους «δυναμικών» μειοψηφιών, που νεκρώνουν με διαδηλώσεις το κέντρο της πόλης βασανίζοντας σαδιστικά εκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπους τους.
Συντηρώντας την Κομματοκρατία με την ψήφο του ο πολίτης δικαιώνει τη θρασύδειλη (ιδιοτελέστατη) ανοχή, από κυβέρνηση και αντιπολίτευση, εκτρωματικών κοινωνικών συμπτωμάτων, όπως η άρνηση των πανεπιστημιακών και κάθε βαθμίδας δασκάλων να αξιολογούνται για τα προσόντα τους και τη δουλειά τους, άρνηση να δεχθούν θεσμούς αξιοκρατίας στην Εκπαίδευση. Ή όπως το αίτημα φοιτητικών οργανώσεων και καιροσκόπων δημάρχων να κατέβει η βαθμολογική βάση εισόδου στα πανεπιστήμια κάτω από το 10! Ανέχεται και ενθαρρύνει ο πολίτης με την ψήφο του την κατεστημένη στο πολιτικό μας σύστημα ύποπτη αδιαφορία για την αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό των Ελλήνων στις διεθνείς σχέσεις. Καταπίνει αδιαμαρτύρητα ο πολίτης το σκάνδαλο να έχουν «συμπέσει» η υπουργός των Εξωτερικών και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στον ίδιο πεισματικό προπαγανδισμό της διαβόητης (τετραχηλισμένης πια στις σκοπιμότητές της) Πλεκτάνης Ανάν.
Το πολιτικό σύστημα της χώρας έχει ολοφάνερα καταρρεύσει, ολοφάνερα ανίκανο να αντιμετωπίσει με τρόπο αποτελεσματικό θεμελιώδη προβλήματα κοινωνικής λειτουργικότητας και σοβαρότατες εξωτερικές απειλές. Η τεχνητή συντήρησή του εξυπηρετεί πανίσχυρα συμφέροντα ντόπια και ξένα. Ο πολίτης δεν έχει να αντιτάξει παρά μόνο ευκαιριακά στρατηγήματα, όπως στην περίπτωση των εκλογών τοπικής αυτοδιοίκησης, την αποχή. Άλλη μια ευκαιρία χάθηκε.
"Η Καθημερινή", 28/10/2006
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου